Την Τετάρτη 20 Ιουλίου του σωτήριου έτους 2016 παρακολούθησα για έβδομη φορά στην συναυλιακή μου ζωή τους Scorpions. Μεγάλο συγκρότημα με τεράστια ιστορία, δισκογραφία και προσφορά στην μουσική, κυρίως στο hard rock. Οι εμφανίσεις τους στη χώρα μας αμέτρητες όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε άλλες πόλεις. Η αγάπη τους για την Ελλάδα δηλωμένη πολλάκις από τους ίδιους. Με φανατικούς οπαδούς μεν, αλλά τα τελευταία χρόνια με πολλούς να τους χλευάζουν. Δεν τους αδικώ, γιατί κάθε χρόνο ακούμε ότι αυτή θα είναι η τελευταία φορά τους (δισκογραφικα, συναυλιακά κλπ ).
Κάπου αυτό έχει κουράσει και τους κάνει γραφικούς πλέον.
Μπορούμε όμως να αναρωτηθούμε κάτι: «Γιατί πάει να τους παρακολουθήσει τόσος κόσμος σε κάθε εμφάνιση τους;». Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή. Οι Scorpions ανήκουν στα συγκροτήματα που ξέρουν να παίζουν live και να διασκεδάζουν το κοινό τους. Και κοιτάζουν να ευχαριστήσουν όλους. Όσο είναι δυνατόν βέβαια, γιατι είπαμε η δισκογραφία τους είναι μεγάλη και ειδικα μέχρι τα μέσα του ‘90 πάρα πολύ αξιόλογη.
Αυτό ακριβώς έγινε το βράδυ της Τετάρτης με την Πανσέληνο στην Πλατεία Νερού. Με τον κόσμο να προσέρχεται από νωρίς στο χώρο, είχαμε την ευκαιρία να δούμε δυο σχήματα που μας ζέσταναν (πέρα από τον ήλιο, που μας έκανε την χάρη να κρυφτεί όσο έπαιζαν οι Firewind). Έναρξη με τον δικό μας George Gakis και την μπάντα του τους Troublemakers οπου με διασκευές σε μεγάλους ύμνους της rock/hard rock μουσικής είχε το δύσκολο έργο να κρατήσει συντροφιά σε ένα κοινό που, κακά τα ψέματα, μπορεί και να μην έδινε δεκάρα για να τους παρακολουθήσει ελέω Scorpions. Η εμφάνιση ήταν αξιοπρεπής και φυσικά δεν πέρασε ούτε αδιάφορος, ούτε απαρατήρητος. Εγω θα ξεχωρίσω τα Burn (Deep Purple) και Kashmir (Led Zeppelin).
Σχετικά με το θέμα της προσέλευσης του κόσμου, δεν καταλαβαίνω γιατι δεν γίνεται μια συνεννόηση (και φυσικά συμφωνία) των διοργανωτών με το parking του Tae Kwon Do και να παρκάρουμε σαν άνθρωποι και να φεύγουμε σαν άνθρωποι. Αλλά ας παραμείνουμε στα μουσικά δρώμενα!
Οι δεύτεροι στη σειρά Firewind δεν χρειάζονται και ιδιαίτερες συστάσεις. Ποιος πλέον στον σκληρό χώρο δεν γνωρίζει τον Gus G. ; Μετά από ένα μεγάλο διάστημα απουσίας όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Gus, οι Firewind επέστρεψαν. Και επέστρεψαν δυναμικά ξεσηκώνοντας με κάθε σύνθεση τους την Πλατεία Νερού. Ξεχείλιζαν από ενέργεια σε κάθε κομματι και αυτό ήταν που άρεσε στον κόσμο. Ξεχώρισα τα Falling to pieces, Into the fire και World On Fire.
Κάπου εδώ έρχεται η ώρα που πρέπει να κάνω το πρώτο κράξιμο. Καλοκαίρι, ακροθαλασσιά, ζέστη , ροκ συναυλία. Που μας οδηγεί αυτό; Σε μπυρίτσα!!! 4,5 ευρώ το μικρό μπουκάλι; Είμαστε καλά; Βρέθηκα προ λίγων ημερών στο Chania Rock Festival και είχε 3 ευρώ τα 400+ ml ( ήταν κουτί 330 με εξτρά προϊόν) και μάλιστα αν έδινες δέκα ευρώ έπαιρνες τέσσερα τεμάχια. Απαράδεκτο για τέτοια μεγάλη συναυλία.
Από τον ήχο έμεινα ευχαριστημένος κυρίως στο κομμάτι της έντασης, όχι από την καθαρότητα κάτι που διορθώθηκε κατά την εμφάνιση των Scorpions. Πέρα όμως από τον ήχο, θέλω να σταθώ και σε άλλο ένα γεγονός που αφορά το στήσιμο του περιβάλλοντα χώρου για την φιλοξενία του κόσμου. Δεν γνωρίζω ποια ήταν η τιμή του εισιτηρίου για καθήμενους (υπήρχαν ειδικές θέσεις δεξιά και αριστερά) αλλά ήταν τόσο μακριά που για μένα είναι τζάμπα χρήματα. Χίλιες φορές αρένα και άμα είσαι μεγάλος fan και μερακλής πήγαινε στην Golden. Αυτά για να κλείσουμε και αυτό το κομμάτι, για να πάμε και στο μουσικό μέρος που καίει περισσότερο.
Μετά το πέρας των Firewind ήταν γνωστό ότι θα περιμέναμε αρκετή ώρα μέχρι να βγουν οι θρυλικοί Σκορπιοί. Αυτό που περίμενα περισσότερο ήταν το show που είχε διαφημιστεί στο ραδιόφωνο (για όσους ρομαντικούς ακούν ακόμα). «Μεγάλο οπτικό ακουστικό υπερθέαμα» έλεγε σε ένα σταθμό της Θεσσαλονίκης. Σίγουρα κάτι καλό ετοίμαζαν οι Σκορπιοί, αφού επί σκηνής η ντραμς φαινόταν ίσα, ίσα και έδειχνε δεμένη με αλυσίδες που σήμαινε ότι θα ήταν υπερυψωμένη.
Οι πολλές υποθέσεις όμως δεν είναι τίποτα μπροστά στην πραγματικότητα. Οι Γερμανοί ήταν Άγγλοι στο ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό και μετά από μια εισαγωγή, όλη η σκηνή στην ουσία ήταν ένα τεράστιο video wall πέρα από τις γιγαντοοθόνες δεξιά και αριστερά. Πρώτο κομμάτι το Going out with the bang. Ντελίριο, πανζουρλισμός, ουρλιαχτά σαν να εμφανίζεται ο Σάκης Ρουβάς στα 90s και δεν συμμαζεύεται. Και όλα αυτά για τους Scorpions. Μαζί σας και καλά έκαναν όσοι(ες) ούρλιαξαν και μάτωσαν τα λαρύγγια τους. Η μεγάλη αποκάλυψη της βραδιάς ήταν το μέλος που έπαιζε για τους Scorpions και δεν είναι δικός τους. Φυσικά και μιλώ για τον Mikkey Dee (ή Μικη Ντυ, που έλεγε το μπλουζάκι του). Ναι, ο τελευταίος ντράμερ των θρυλικών Motorhead, αντικαθιστά τον James Kottak λόγω προβλημάτων υγείας.
Και γιατί ήταν το highlight της βραδιάς; Γιατι ο Mikkey Dee με το παίξιμο του απογείωσε την μπάντα. Ακόμα και κομμάτια σχετικά αδιάφορα (όπως το πρώτο) τα έκανε να φαίνονται κομματάρες. Με αποτέλεσμα να δώσει ένα διαφορετικό τόνο στο live που σε συνδυασμό με το όλο στήσιμο της σκηνής να έχεις κάτι να θυμάσαι. Ειδικά αυτοί που έβλεπαν για πρώτη φορά τους Σκορπιούς (κάλιο αργά παρά πότε) πρέπει να ευχαριστήθηκαν την συναυλία.
Όλοι τους ήταν χαρούμενοι και ευδιάθετοι και πραγματικά έδωσαν το 110% του εαυτού τους για να βγει μια άριστη συναυλία, χρησιμοποιώντας κάθε τετραγωνικό της σκηνής λες και ήταν 20αρηδες (τον Meine τον είδα λίγο πρησμένο στα μούτρα, πρέπει να είχε κάνει το τραβηγματάκι του πρόσφατα ).
Δεν θέλω να πλατειάσω με το να σας λέω ποιο έπαιξαν πρώτο, δεύτερο, τρίτο ή τελευταίο τραγούδι, αφού θα τα δείτε παρακάτω στη σχετική λίστα. Λόγω εμπειρίας με αυτό το συγκρότημα και φυσικά λόγω κάποιων προτιμήσεων (που τις έχουν πολλοί ) έχω κάποιες ενστάσεις με την επιλογή των κομματιών. Εφόσον έχουν την 50th Anniversary Tour δεν χρειαζόταν να επιμείνουν με τα guitar και drum solos (όλα τους εξαιρετικά και δεν αμφισβητεί κανείς πόσο μεγάλοι μουσικοί είναι). Σε αυτούς τους χρόνους θα μπορούσαν να μπουν δυο και τρία κομμάτια, αν όχι από τη δεκαετία του ‘70, αλλά από τα πιο εμπορικά του ‘80.
Στα άλλα όμορφα που είχαν σχέση με την τελική απόδοση του θεάματος ήταν ο διάδρομος και φυσική συνεχεία της σκηνής που έμπαινε μέσα στην golden arena, όπου ερμηνεύτηκε το ακουστικό medley Always Somewhere/ Eye of the storm/ Send Me an Angel και με τους 5 παρόντες. Άλλο αξιοσημείωτο ήταν στο τέλος του drum solo όπου σε κάθε χτύπημα εμφανιζόταν η δισκογραφία των Σκορπιών.
Αν με ρωτήσει κάποιος προσωπικά αν μου άρεσε αυτό που είδα, θα του πω ναι χωρίς ενδοιασμούς. Εντάξει, το παραδέχομαι εκεί που φώναξα ήταν στο 70s medley και στα Dynamite και No one like you. Δεν ξετρελάθηκα από το set, αλλά ευχαριστήθηκα show και απόδοση μπάντας - κομματιών.
Ελπίζω όμως να είναι η τελευταία φορά που βγαίνουν έξω στο δρόμο. Δεν είναι κακό να αποσύρεσαι από την ενεργό δράση. Δεν θέλω να τους τελειώσω. Θέλω κάποια συγκροτήματα ιστορικά που έχουν διαγράψει λαμπρή και ένδοξη πορεία και έχουν προσφέρει τα μέγιστα στη μουσική να φεύγουν με το κεφάλι ψηλά. Γιατί αλλιώς θα μπω κι εγώ στο τριπάκι του χλευασμού. Και δεν το θέλω.
Περισσότερες φωτογραφίες από τη βραδιά εδώ
Κάπου αυτό έχει κουράσει και τους κάνει γραφικούς πλέον.
Μπορούμε όμως να αναρωτηθούμε κάτι: «Γιατί πάει να τους παρακολουθήσει τόσος κόσμος σε κάθε εμφάνιση τους;». Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή. Οι Scorpions ανήκουν στα συγκροτήματα που ξέρουν να παίζουν live και να διασκεδάζουν το κοινό τους. Και κοιτάζουν να ευχαριστήσουν όλους. Όσο είναι δυνατόν βέβαια, γιατι είπαμε η δισκογραφία τους είναι μεγάλη και ειδικα μέχρι τα μέσα του ‘90 πάρα πολύ αξιόλογη.
Αυτό ακριβώς έγινε το βράδυ της Τετάρτης με την Πανσέληνο στην Πλατεία Νερού. Με τον κόσμο να προσέρχεται από νωρίς στο χώρο, είχαμε την ευκαιρία να δούμε δυο σχήματα που μας ζέσταναν (πέρα από τον ήλιο, που μας έκανε την χάρη να κρυφτεί όσο έπαιζαν οι Firewind). Έναρξη με τον δικό μας George Gakis και την μπάντα του τους Troublemakers οπου με διασκευές σε μεγάλους ύμνους της rock/hard rock μουσικής είχε το δύσκολο έργο να κρατήσει συντροφιά σε ένα κοινό που, κακά τα ψέματα, μπορεί και να μην έδινε δεκάρα για να τους παρακολουθήσει ελέω Scorpions. Η εμφάνιση ήταν αξιοπρεπής και φυσικά δεν πέρασε ούτε αδιάφορος, ούτε απαρατήρητος. Εγω θα ξεχωρίσω τα Burn (Deep Purple) και Kashmir (Led Zeppelin).
Σχετικά με το θέμα της προσέλευσης του κόσμου, δεν καταλαβαίνω γιατι δεν γίνεται μια συνεννόηση (και φυσικά συμφωνία) των διοργανωτών με το parking του Tae Kwon Do και να παρκάρουμε σαν άνθρωποι και να φεύγουμε σαν άνθρωποι. Αλλά ας παραμείνουμε στα μουσικά δρώμενα!
Οι δεύτεροι στη σειρά Firewind δεν χρειάζονται και ιδιαίτερες συστάσεις. Ποιος πλέον στον σκληρό χώρο δεν γνωρίζει τον Gus G. ; Μετά από ένα μεγάλο διάστημα απουσίας όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Gus, οι Firewind επέστρεψαν. Και επέστρεψαν δυναμικά ξεσηκώνοντας με κάθε σύνθεση τους την Πλατεία Νερού. Ξεχείλιζαν από ενέργεια σε κάθε κομματι και αυτό ήταν που άρεσε στον κόσμο. Ξεχώρισα τα Falling to pieces, Into the fire και World On Fire.
Κάπου εδώ έρχεται η ώρα που πρέπει να κάνω το πρώτο κράξιμο. Καλοκαίρι, ακροθαλασσιά, ζέστη , ροκ συναυλία. Που μας οδηγεί αυτό; Σε μπυρίτσα!!! 4,5 ευρώ το μικρό μπουκάλι; Είμαστε καλά; Βρέθηκα προ λίγων ημερών στο Chania Rock Festival και είχε 3 ευρώ τα 400+ ml ( ήταν κουτί 330 με εξτρά προϊόν) και μάλιστα αν έδινες δέκα ευρώ έπαιρνες τέσσερα τεμάχια. Απαράδεκτο για τέτοια μεγάλη συναυλία.
Από τον ήχο έμεινα ευχαριστημένος κυρίως στο κομμάτι της έντασης, όχι από την καθαρότητα κάτι που διορθώθηκε κατά την εμφάνιση των Scorpions. Πέρα όμως από τον ήχο, θέλω να σταθώ και σε άλλο ένα γεγονός που αφορά το στήσιμο του περιβάλλοντα χώρου για την φιλοξενία του κόσμου. Δεν γνωρίζω ποια ήταν η τιμή του εισιτηρίου για καθήμενους (υπήρχαν ειδικές θέσεις δεξιά και αριστερά) αλλά ήταν τόσο μακριά που για μένα είναι τζάμπα χρήματα. Χίλιες φορές αρένα και άμα είσαι μεγάλος fan και μερακλής πήγαινε στην Golden. Αυτά για να κλείσουμε και αυτό το κομμάτι, για να πάμε και στο μουσικό μέρος που καίει περισσότερο.
Μετά το πέρας των Firewind ήταν γνωστό ότι θα περιμέναμε αρκετή ώρα μέχρι να βγουν οι θρυλικοί Σκορπιοί. Αυτό που περίμενα περισσότερο ήταν το show που είχε διαφημιστεί στο ραδιόφωνο (για όσους ρομαντικούς ακούν ακόμα). «Μεγάλο οπτικό ακουστικό υπερθέαμα» έλεγε σε ένα σταθμό της Θεσσαλονίκης. Σίγουρα κάτι καλό ετοίμαζαν οι Σκορπιοί, αφού επί σκηνής η ντραμς φαινόταν ίσα, ίσα και έδειχνε δεμένη με αλυσίδες που σήμαινε ότι θα ήταν υπερυψωμένη.
Οι πολλές υποθέσεις όμως δεν είναι τίποτα μπροστά στην πραγματικότητα. Οι Γερμανοί ήταν Άγγλοι στο ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό και μετά από μια εισαγωγή, όλη η σκηνή στην ουσία ήταν ένα τεράστιο video wall πέρα από τις γιγαντοοθόνες δεξιά και αριστερά. Πρώτο κομμάτι το Going out with the bang. Ντελίριο, πανζουρλισμός, ουρλιαχτά σαν να εμφανίζεται ο Σάκης Ρουβάς στα 90s και δεν συμμαζεύεται. Και όλα αυτά για τους Scorpions. Μαζί σας και καλά έκαναν όσοι(ες) ούρλιαξαν και μάτωσαν τα λαρύγγια τους. Η μεγάλη αποκάλυψη της βραδιάς ήταν το μέλος που έπαιζε για τους Scorpions και δεν είναι δικός τους. Φυσικά και μιλώ για τον Mikkey Dee (ή Μικη Ντυ, που έλεγε το μπλουζάκι του). Ναι, ο τελευταίος ντράμερ των θρυλικών Motorhead, αντικαθιστά τον James Kottak λόγω προβλημάτων υγείας.
Και γιατί ήταν το highlight της βραδιάς; Γιατι ο Mikkey Dee με το παίξιμο του απογείωσε την μπάντα. Ακόμα και κομμάτια σχετικά αδιάφορα (όπως το πρώτο) τα έκανε να φαίνονται κομματάρες. Με αποτέλεσμα να δώσει ένα διαφορετικό τόνο στο live που σε συνδυασμό με το όλο στήσιμο της σκηνής να έχεις κάτι να θυμάσαι. Ειδικά αυτοί που έβλεπαν για πρώτη φορά τους Σκορπιούς (κάλιο αργά παρά πότε) πρέπει να ευχαριστήθηκαν την συναυλία.
Όλοι τους ήταν χαρούμενοι και ευδιάθετοι και πραγματικά έδωσαν το 110% του εαυτού τους για να βγει μια άριστη συναυλία, χρησιμοποιώντας κάθε τετραγωνικό της σκηνής λες και ήταν 20αρηδες (τον Meine τον είδα λίγο πρησμένο στα μούτρα, πρέπει να είχε κάνει το τραβηγματάκι του πρόσφατα ).
Δεν θέλω να πλατειάσω με το να σας λέω ποιο έπαιξαν πρώτο, δεύτερο, τρίτο ή τελευταίο τραγούδι, αφού θα τα δείτε παρακάτω στη σχετική λίστα. Λόγω εμπειρίας με αυτό το συγκρότημα και φυσικά λόγω κάποιων προτιμήσεων (που τις έχουν πολλοί ) έχω κάποιες ενστάσεις με την επιλογή των κομματιών. Εφόσον έχουν την 50th Anniversary Tour δεν χρειαζόταν να επιμείνουν με τα guitar και drum solos (όλα τους εξαιρετικά και δεν αμφισβητεί κανείς πόσο μεγάλοι μουσικοί είναι). Σε αυτούς τους χρόνους θα μπορούσαν να μπουν δυο και τρία κομμάτια, αν όχι από τη δεκαετία του ‘70, αλλά από τα πιο εμπορικά του ‘80.
Στα άλλα όμορφα που είχαν σχέση με την τελική απόδοση του θεάματος ήταν ο διάδρομος και φυσική συνεχεία της σκηνής που έμπαινε μέσα στην golden arena, όπου ερμηνεύτηκε το ακουστικό medley Always Somewhere/ Eye of the storm/ Send Me an Angel και με τους 5 παρόντες. Άλλο αξιοσημείωτο ήταν στο τέλος του drum solo όπου σε κάθε χτύπημα εμφανιζόταν η δισκογραφία των Σκορπιών.
Αν με ρωτήσει κάποιος προσωπικά αν μου άρεσε αυτό που είδα, θα του πω ναι χωρίς ενδοιασμούς. Εντάξει, το παραδέχομαι εκεί που φώναξα ήταν στο 70s medley και στα Dynamite και No one like you. Δεν ξετρελάθηκα από το set, αλλά ευχαριστήθηκα show και απόδοση μπάντας - κομματιών.
Ελπίζω όμως να είναι η τελευταία φορά που βγαίνουν έξω στο δρόμο. Δεν είναι κακό να αποσύρεσαι από την ενεργό δράση. Δεν θέλω να τους τελειώσω. Θέλω κάποια συγκροτήματα ιστορικά που έχουν διαγράψει λαμπρή και ένδοξη πορεία και έχουν προσφέρει τα μέγιστα στη μουσική να φεύγουν με το κεφάλι ψηλά. Γιατί αλλιώς θα μπω κι εγώ στο τριπάκι του χλευασμού. Και δεν το θέλω.
Περισσότερες φωτογραφίες από τη βραδιά εδώ