Μια βόλτα. Και ήταν η τελευταία μου με τη Μαρία. Λίγο πριν το καλοκαίρι, κάπου στα μέσα του Μαίου. Είχα χρόνια να τη δω, όμως πάντα είχαμε επαφή. Πάντα με τα ίδια προβλήματα, πάντα στην αναζήτηση 'πατρικού προτύπου' πίσω από το δυναμισμό της επιφάνειας, κάτω από το δέρμα της.
Την ήξερα καλά χρόνια, ακροάτρια από τις παλιές. Την θυμάμαι να μου τηλεφωνεί από το νοσοκομείο, πριν από δύο περίπου χρόνια, με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας (αυτό που τη νίκησε τελικά) κι όμως με άκουγε και πήρε τηλέφωνο. Δεν έψαξα ποτέ αν ήταν ερωτευμένη μαζί μου όπως συνήθιζε να μου λέει παίζοντας, δεν με ενδιέφερε, δε συνέβει ποτέ κάτι ανάμεσα μας. Μάλλον καταλάβαινε από ένστικτο περισσότερο, πως δεν θα έκανα ποτέ το οτιδήποτε μαζί της κάτω από τις όποιες συνθήκες και περιστάσεις και πως τη συμπαθούσα απλά και μόνο, γιατί μπορούσα να δω πίσω από τη (σημαντική) οικονομική επιφάνεια και το πρόσωπο του winner που πλάσαρε ιδανικά.
Διχασμένη πάντα. Έτσι τη θυμάμαι. Και για αυτό με επιλογές από παρόρμηση βασικά, που η ίδια βάφτιζε ένστικτο, ενώ δεν ήταν και το ήξερε. Γιατί ανάμεσα σε αυτό που πρόχειρα λέμε ένστικτο (τη ψυχή μας δηλαδή, το σπίτι μας) και την πυξίδα της Μαρίας, υπήρχαν τα άκρα σε κάτι που έμοιαζε ισορροπία, μα δεν ήταν. Ένα ξόδεμα χρόνου, χωρίς κάποιο σημάδι, χωρίς μια στέρεα γη. Αυτή ήταν πάντα η εικόνα της όσες φορές τη συνάντησα, τις φορές που βρεθήκαμε, βιαστικά τις πιο πολλές τα τελευταία χρόνια. Το θεωρούσα κάτι σαν υποχρέωση μου να τη δω, ακόμα κι αν δεν είχα το χρόνο, γιατί ήταν πάντα διακριτική, πάντα απίστευτα δοτική. Με τη δοτικότητα που έχουν τα πρόσωπα που δεν έχουν πρόσωπο αληθινά. Τη δοτικότητα της απελπισμένης αναζήτησης για μορφή, για αίσθηση,για ένα τόπο που να μπορεί να βρει τα βήματα της και να μην πέσει ξανά τρέχοντας σε νέα μονοπάτια αναζήτησης, μέχρι να κουραστεί ξανά από τον ίδιο δρόμο τελικά.
Αυτόν που δεν οδηγεί, πάρα στο ίδιο σημείο. Σε λαβύρινθο. Σκληρή, μαχητής, δυνατή, έντονη προσωπικότητα, χειριζόταν πράγματα και πρόσωπα με ευκολία, με τη σταμπα (την τοποθετούσε αριστοτεχνικά η ίδια) του θύματος πάντα πάνω της,το κοριτσάκι που το εκμεταλεύονται οι πάντες ήταν το μότο της. Ενώ αυτή και μόνο διάλεγε να παίξει σε αυτό το γήπεδο και της το έλεγα αρκετές φορές. Αυτή έστηνε την τράπουλα στο παιχνίδι που την κράτησε εκτός αληθινής ζωής μέχρι το τέλος. Χωρίς θρησκεία. Γιατι ο έρωτας είναι η μόνη θρησκεία που περιέχει την εικόνα μας και για αυτό η μόνη αληθινή. Είναι το βαθύ προσωπικό θρησκευτικό συναίσθημα. Η αληθινή ιερότητα. Η ζωή δηλαδή. Άλλη θρησκεία δεν υπάρχει. Και ζωή χωρίς έρωτα, χωρίς το ειδικό βάρος του εαυτού να βρίσκει έκφραση,είναι κάτι σαν ζωή. Μαξιλάρια υπάρχουν πάντα. Και από τέτοια είχε πολλά. Είναι πρωί και γράφω στο τραπεζάκι της κουζίνας. Βαριέμαι να πάω στο σαλόνι για πιο άνετα.Πίνω καφέ και κοιτάζω τον ήλιο από το παράθυρο.Τον είδες άραγε ποτέ Μαρία αληθινά;
Καλό ταξίδι. Χωρίς τους δήθεν που σε κούραζαν όπως μου έλεγες. Χωρίς αυτούς πια. Ελέυθερη. Θα συνεχίσω να ονειρεύομαι, όπως πάντα σου έλεγα. Να είσαι σίγουρη.
Την ήξερα καλά χρόνια, ακροάτρια από τις παλιές. Την θυμάμαι να μου τηλεφωνεί από το νοσοκομείο, πριν από δύο περίπου χρόνια, με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας (αυτό που τη νίκησε τελικά) κι όμως με άκουγε και πήρε τηλέφωνο. Δεν έψαξα ποτέ αν ήταν ερωτευμένη μαζί μου όπως συνήθιζε να μου λέει παίζοντας, δεν με ενδιέφερε, δε συνέβει ποτέ κάτι ανάμεσα μας. Μάλλον καταλάβαινε από ένστικτο περισσότερο, πως δεν θα έκανα ποτέ το οτιδήποτε μαζί της κάτω από τις όποιες συνθήκες και περιστάσεις και πως τη συμπαθούσα απλά και μόνο, γιατί μπορούσα να δω πίσω από τη (σημαντική) οικονομική επιφάνεια και το πρόσωπο του winner που πλάσαρε ιδανικά.
Διχασμένη πάντα. Έτσι τη θυμάμαι. Και για αυτό με επιλογές από παρόρμηση βασικά, που η ίδια βάφτιζε ένστικτο, ενώ δεν ήταν και το ήξερε. Γιατί ανάμεσα σε αυτό που πρόχειρα λέμε ένστικτο (τη ψυχή μας δηλαδή, το σπίτι μας) και την πυξίδα της Μαρίας, υπήρχαν τα άκρα σε κάτι που έμοιαζε ισορροπία, μα δεν ήταν. Ένα ξόδεμα χρόνου, χωρίς κάποιο σημάδι, χωρίς μια στέρεα γη. Αυτή ήταν πάντα η εικόνα της όσες φορές τη συνάντησα, τις φορές που βρεθήκαμε, βιαστικά τις πιο πολλές τα τελευταία χρόνια. Το θεωρούσα κάτι σαν υποχρέωση μου να τη δω, ακόμα κι αν δεν είχα το χρόνο, γιατί ήταν πάντα διακριτική, πάντα απίστευτα δοτική. Με τη δοτικότητα που έχουν τα πρόσωπα που δεν έχουν πρόσωπο αληθινά. Τη δοτικότητα της απελπισμένης αναζήτησης για μορφή, για αίσθηση,για ένα τόπο που να μπορεί να βρει τα βήματα της και να μην πέσει ξανά τρέχοντας σε νέα μονοπάτια αναζήτησης, μέχρι να κουραστεί ξανά από τον ίδιο δρόμο τελικά.
Αυτόν που δεν οδηγεί, πάρα στο ίδιο σημείο. Σε λαβύρινθο. Σκληρή, μαχητής, δυνατή, έντονη προσωπικότητα, χειριζόταν πράγματα και πρόσωπα με ευκολία, με τη σταμπα (την τοποθετούσε αριστοτεχνικά η ίδια) του θύματος πάντα πάνω της,το κοριτσάκι που το εκμεταλεύονται οι πάντες ήταν το μότο της. Ενώ αυτή και μόνο διάλεγε να παίξει σε αυτό το γήπεδο και της το έλεγα αρκετές φορές. Αυτή έστηνε την τράπουλα στο παιχνίδι που την κράτησε εκτός αληθινής ζωής μέχρι το τέλος. Χωρίς θρησκεία. Γιατι ο έρωτας είναι η μόνη θρησκεία που περιέχει την εικόνα μας και για αυτό η μόνη αληθινή. Είναι το βαθύ προσωπικό θρησκευτικό συναίσθημα. Η αληθινή ιερότητα. Η ζωή δηλαδή. Άλλη θρησκεία δεν υπάρχει. Και ζωή χωρίς έρωτα, χωρίς το ειδικό βάρος του εαυτού να βρίσκει έκφραση,είναι κάτι σαν ζωή. Μαξιλάρια υπάρχουν πάντα. Και από τέτοια είχε πολλά. Είναι πρωί και γράφω στο τραπεζάκι της κουζίνας. Βαριέμαι να πάω στο σαλόνι για πιο άνετα.Πίνω καφέ και κοιτάζω τον ήλιο από το παράθυρο.Τον είδες άραγε ποτέ Μαρία αληθινά; Καλό ταξίδι. Χωρίς τους δήθεν που σε κούραζαν όπως μου έλεγες. Χωρίς αυτούς πια. Ελέυθερη. Θα συνεχίσω να ονειρεύομαι, όπως πάντα σου έλεγα. Να είσαι σίγουρη.