Βρεθήκαμε τη δεύτερη μέρα του Arc for Dance Festival στο Σύγχρονο Θέατρο, ώστε να παρακολουθήσουμε τις συμμετοχές (ελληνικές και διεθνείς) με τις οποίες χορευτικές ομάδες και χορογράφοι έδωσαν το παρόν και φέτος.
Από το 2008, που καθιερώθηκε το εν λόγω φεστιβάλ, γίνεται προσπάθεια να προβληθούν νέοι χορογράφοι (με πλούσια μολαταύτα εμπειρία), αλλά και να επιτευχθούν διεθνείς συνεργασίες, χρήσιμες για τη δικτύωση του ελληνικού χορευτικού δυναμικού. Αυτή τη χρονιά, υπο τον τίτλο "Mosaic", η διοργάνωση επιθυμούσε να δώσει έμφαση σε και να σταθεί υπερ της πολυπολιτισμικότητας και του διαφορετικού. Κοινός παρονομαστής: ο σύγχρονος χορός.
Τη δεύτερη ημέρα λοιπόν, το Σάββατο 28 Μαϊου, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τέσσερις σύντομες χορογραφίες. Ξεκινώντας με το "‘SOMATA 3 " της Τζένης Αργυρίου εισήλθαμε στον ψυχισμό του ατόμου αλλά και της ομάδας, έτσι όπως εκφράζεται από τον ρυθμό και τον ήχο που κάνουν τα σώματα. Με ελάχιστη μουσική συνοδεία, για 20' οι Μαριάννα Καβαλλιεράτου, Ερμής Μαλκότσης και Σταυρούλα Σιάμου μας θύμισαν πώς ο χορός εκφράζει την ανάγκη για συλλογικότητα, παραπέμποντας ακόμα και σε παραδοσιακά χορευτικά στοιχεία.
Στη συνέχεια, η δουλειά μιας νέας χορογράφου, της Μαργαρίτας Τρίκκα, με τον τίτλο "TRAJECTORY: A TRAGEDY OF A VICTORY" ήρθε να μας συνταράξει (και να μας δείξει πως υπάρχει νέο αίμα στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε!). Για επίσης 20', οι Κάντυ Καρρά και Χαρά Κότσαλη στροβιλίζονταν σε τροχιές εφιαλτικά συνεχόμενες, δημιουργημένες να προκαλέσουν τη σκέψη μας πάνω στο θέμα της..σκέψης! Με μια δόση καθόλου αδικαιολόγητης υπερβολής, το πολύ ωραία δεμένο ντουέτο προκάλεσε έντονο θαυμασμό. Το αποτέλεσμα καταχειροκροτήθηκε, ενώ αξίζει να σημειώσουμε πως η όλη παρουσίαση της χορογραφίας υπήρξε καλά επιμελημένη - η μουσική σύνθεση των Sancho 003, οι φωτισμοί αλλά και τα κοστούμια ξεχώριζαν.
Και ενώ είχαμε ήδη ανεβάσει τα standar, ακολούθησε η χορογραφία του επίσης φρέσκου ως χορογράφο στον χώρο, Στέφανου Μπιζά, με την πρώτη διεθνή συμμετοχή της βραδιάς. Πρόκειται για σύμπραξη Ελλάδας-Δανίας στο ντουέτο "A NAKED FEELING", στο οποίο ο Μπιζάς ερμήνευσε με την Alba Nadal. Η Nadal μας εντυπωσίασε με την έλλειψη βαρύτητας, την αέρινη κίνηση και την άνεση της. Δεν είναι τυχαίο πως προέρχεται από τα Royal Danish Ballet- άλλη μια τρανή απόδειξη πως με δυνατό μπαλέτο μπορείς να απογειωθείς στο σύγχρονο! Ένα ντουέτο ερωτικό που μας συνεπήρε, με άλλο αέρα που σίγουρα μας έχει λείψει στην Ελλάδα.
Τέλος, μετά το διάλειμμα, το κλίμα έγινε πιο ελαφρύ- Σάββατο βράδυ δεν ήταν άλλωστε; Οι Ολλανδοί Karel van Laere & Vanja Rukavina μας εισήγαγαν στον χορό Bokko, ένα συνδυασμό χορευτικής performance, ηλεκτρονικής μουσικής και video animation. Με ένα πολύ ευφυή και δημιουργικό τρόπο μας συστήθηκαν ως ήρωες manga, ενώ όλη η παρουσίαση της δουλειάς τους ήταν εμφανώς επηρεασμένη από την ιαπωνική κουλτούρα. Άψογοι στον συγχρονισμό (μεταξύ τους αλλά και με το videowall) και εξαιρετικά ενεργητικοί, μας παρέσυραν μακριά από όσα είχαμε δει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στο τέλος, η επαφή με το κοινό έγινε πιο interactive και η βραδιά έκλεισε με πολύ χορό και από την πλευρά του κοινού.
Δυστυχώς, παρά το γεγονός πως το περιεχόμενο του φεστιβάλ μας έτερψε και με το παραπάνω, η οργάνωση είχε εμφανώς πολλές ελλείψεις. Μεγάλος αριθμός θεατών είχε συγκεντρωθεί στην είσοδο, αναζητώντας εισιτήρια καθώς υπήρξε πρόβλημα με το δίκτυο που τα εξέδιδε. Φαίνεται όμως, πως τα άτομα που έπρεπε να διευθετήσουν το πρόβλημα δεν είχαν την απαραίτητη ψυχραιμία, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν παράπονα από την πλευρά των θεατών. Να υπενθυμίσω πως πρόκειται για ένα διεθνές φεστιβάλ, με έντονη την παρουσία ξένων επισκεπτών. Συνεπώς, η 40' καθυστέρηση και η απουσία παρουσίασης του προγράμματος πριν την έναρξη στα Αγγλικά δεν θα μου άφηναν θετική αίσθηση, εάν ήμουν ξένος θεατής.
Σίγουρα οι προσπάθειες για εξέλιξη στον χώρο των τεχνών -και ιδιαίτερα του χορού που στην Ελλάδα δεν χαίρει ίδιας εκτίμησης με τις υπόλοιπες τέχνες-όταν και αν συμβαίνουν είναι απαραίτητο να επικροτούνται. Ωστόσο, το άνοιγμα προς το ευρύτερο κοινό με απώτερο στόχο την εξοικείωση και την παιδεία του σχετικά με το σύγχρονο χορό, είναι κάτι ανύπαρκτο και υπήρξε ανύπαρκτο και στην παρούσα διοργάνωση.
Με δυο λόγια, πλούσιο περιεχόμενο αλλά με ανάγκη για καλύτερη οργάνωση και επικοινωνία του φεστιβάλ στο κοινό. Ευχόμαστε το Arc να καθιερωθεί για πολλά πολλά χρόνια ακόμα με ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία!
Από το 2008, που καθιερώθηκε το εν λόγω φεστιβάλ, γίνεται προσπάθεια να προβληθούν νέοι χορογράφοι (με πλούσια μολαταύτα εμπειρία), αλλά και να επιτευχθούν διεθνείς συνεργασίες, χρήσιμες για τη δικτύωση του ελληνικού χορευτικού δυναμικού. Αυτή τη χρονιά, υπο τον τίτλο "Mosaic", η διοργάνωση επιθυμούσε να δώσει έμφαση σε και να σταθεί υπερ της πολυπολιτισμικότητας και του διαφορετικού. Κοινός παρονομαστής: ο σύγχρονος χορός.
Τη δεύτερη ημέρα λοιπόν, το Σάββατο 28 Μαϊου, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τέσσερις σύντομες χορογραφίες. Ξεκινώντας με το "‘SOMATA 3 " της Τζένης Αργυρίου εισήλθαμε στον ψυχισμό του ατόμου αλλά και της ομάδας, έτσι όπως εκφράζεται από τον ρυθμό και τον ήχο που κάνουν τα σώματα. Με ελάχιστη μουσική συνοδεία, για 20' οι Μαριάννα Καβαλλιεράτου, Ερμής Μαλκότσης και Σταυρούλα Σιάμου μας θύμισαν πώς ο χορός εκφράζει την ανάγκη για συλλογικότητα, παραπέμποντας ακόμα και σε παραδοσιακά χορευτικά στοιχεία.
Στη συνέχεια, η δουλειά μιας νέας χορογράφου, της Μαργαρίτας Τρίκκα, με τον τίτλο "TRAJECTORY: A TRAGEDY OF A VICTORY" ήρθε να μας συνταράξει (και να μας δείξει πως υπάρχει νέο αίμα στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε!). Για επίσης 20', οι Κάντυ Καρρά και Χαρά Κότσαλη στροβιλίζονταν σε τροχιές εφιαλτικά συνεχόμενες, δημιουργημένες να προκαλέσουν τη σκέψη μας πάνω στο θέμα της..σκέψης! Με μια δόση καθόλου αδικαιολόγητης υπερβολής, το πολύ ωραία δεμένο ντουέτο προκάλεσε έντονο θαυμασμό. Το αποτέλεσμα καταχειροκροτήθηκε, ενώ αξίζει να σημειώσουμε πως η όλη παρουσίαση της χορογραφίας υπήρξε καλά επιμελημένη - η μουσική σύνθεση των Sancho 003, οι φωτισμοί αλλά και τα κοστούμια ξεχώριζαν.
Και ενώ είχαμε ήδη ανεβάσει τα standar, ακολούθησε η χορογραφία του επίσης φρέσκου ως χορογράφο στον χώρο, Στέφανου Μπιζά, με την πρώτη διεθνή συμμετοχή της βραδιάς. Πρόκειται για σύμπραξη Ελλάδας-Δανίας στο ντουέτο "A NAKED FEELING", στο οποίο ο Μπιζάς ερμήνευσε με την Alba Nadal. Η Nadal μας εντυπωσίασε με την έλλειψη βαρύτητας, την αέρινη κίνηση και την άνεση της. Δεν είναι τυχαίο πως προέρχεται από τα Royal Danish Ballet- άλλη μια τρανή απόδειξη πως με δυνατό μπαλέτο μπορείς να απογειωθείς στο σύγχρονο! Ένα ντουέτο ερωτικό που μας συνεπήρε, με άλλο αέρα που σίγουρα μας έχει λείψει στην Ελλάδα.
Τέλος, μετά το διάλειμμα, το κλίμα έγινε πιο ελαφρύ- Σάββατο βράδυ δεν ήταν άλλωστε; Οι Ολλανδοί Karel van Laere & Vanja Rukavina μας εισήγαγαν στον χορό Bokko, ένα συνδυασμό χορευτικής performance, ηλεκτρονικής μουσικής και video animation. Με ένα πολύ ευφυή και δημιουργικό τρόπο μας συστήθηκαν ως ήρωες manga, ενώ όλη η παρουσίαση της δουλειάς τους ήταν εμφανώς επηρεασμένη από την ιαπωνική κουλτούρα. Άψογοι στον συγχρονισμό (μεταξύ τους αλλά και με το videowall) και εξαιρετικά ενεργητικοί, μας παρέσυραν μακριά από όσα είχαμε δει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στο τέλος, η επαφή με το κοινό έγινε πιο interactive και η βραδιά έκλεισε με πολύ χορό και από την πλευρά του κοινού.
Δυστυχώς, παρά το γεγονός πως το περιεχόμενο του φεστιβάλ μας έτερψε και με το παραπάνω, η οργάνωση είχε εμφανώς πολλές ελλείψεις. Μεγάλος αριθμός θεατών είχε συγκεντρωθεί στην είσοδο, αναζητώντας εισιτήρια καθώς υπήρξε πρόβλημα με το δίκτυο που τα εξέδιδε. Φαίνεται όμως, πως τα άτομα που έπρεπε να διευθετήσουν το πρόβλημα δεν είχαν την απαραίτητη ψυχραιμία, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν παράπονα από την πλευρά των θεατών. Να υπενθυμίσω πως πρόκειται για ένα διεθνές φεστιβάλ, με έντονη την παρουσία ξένων επισκεπτών. Συνεπώς, η 40' καθυστέρηση και η απουσία παρουσίασης του προγράμματος πριν την έναρξη στα Αγγλικά δεν θα μου άφηναν θετική αίσθηση, εάν ήμουν ξένος θεατής.
Σίγουρα οι προσπάθειες για εξέλιξη στον χώρο των τεχνών -και ιδιαίτερα του χορού που στην Ελλάδα δεν χαίρει ίδιας εκτίμησης με τις υπόλοιπες τέχνες-όταν και αν συμβαίνουν είναι απαραίτητο να επικροτούνται. Ωστόσο, το άνοιγμα προς το ευρύτερο κοινό με απώτερο στόχο την εξοικείωση και την παιδεία του σχετικά με το σύγχρονο χορό, είναι κάτι ανύπαρκτο και υπήρξε ανύπαρκτο και στην παρούσα διοργάνωση.
Με δυο λόγια, πλούσιο περιεχόμενο αλλά με ανάγκη για καλύτερη οργάνωση και επικοινωνία του φεστιβάλ στο κοινό. Ευχόμαστε το Arc να καθιερωθεί για πολλά πολλά χρόνια ακόμα με ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία!