ΣινεΔιλήμματα: Netflix ή θερινό σινεμά;

Με το δίλημμα εξαρχής προβοκατόρικο, την θερμοκρασία ανάμεσα στους 38 - 40 βαθμούς Κελσίου και την σχετική διάθεση λόγω αδείας σε βουνά, ρεματιές και λαγκάδια, η απάντηση δίνεται από τον καλλιτέχνη. Ποιον καλλιτέχνη; Ακούστε τον εδώ.

Ανήκω σε μια γενιά που μεγάλωσε στην αλάνα παίζοντας μπάλα. Σκοτείνιαζε κι αντί να μαζευτούμε σπίτι, παίζαμε κρυφτό και κυνηγητό στη γειτονιά και τους γύρω δρόμους. Χλευάζαμε τα πρώτα walkman, γιατί αφορούσαν τη μουσική του ενός και φέρναμε κασετόφωνο για να ακούν όλοι.

Η τεχνολογία, όπως όλα τα πράγματα, έχει θετικά κι αρνητικά. Σίγουρα το μέλλον του κινηματογράφου ανήκει στο Netflix ή σε κάθε παρόμοια ή άλλου τύπου πλατφόρμα ψυχαγωγίας. Αλλά, σαν σε γαλατικό χωριό υπό ρωμαϊκή κυριαρχία, κάποιοι νομίζω θα πρέπει να μείνουν πιστοί σε μια ψυχαγωγία που μπορεί να προέρχεται από άλλη εποχή, αλλά που κρίνεται επιβεβλημένη και χρηστική με δεδομένο ότι τα social media κλέβουν πολύτιμο χρόνο από τις παρέες μας.

Είναι ευκαιρία να δούμε φίλους μαζί με νέες ή παλιές ταινίες, μετά να τις σχολιάσουμε πίνοντας ποτάκι ή ακόμα και να γνωρίσουμε κόσμο εκεί έξω.

Εξάλλου, πόσοι μπορούν να ισχυριστούν ότι βλέποντας Netflix γνώρισαν τον έρωτα της ζωής τους;

που φέτος γιορτάζει 20 χρόνια λειτουργίας.

Η απάντηση είναι: ΦΥΣΙΚΑ θερινό σινεμά. 

Γιατί, κατ’ αρχήν, ανάμεσα στην παρακολούθηση μίας ταινίας μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας του Netflix ή του κινηματογράφου, πάντα θα επέλεγα τη μεγάλη οθόνη, τα ηχεία, την ατμόσφαιρα και τα καθίσματα που προσφέρει ο δεύτερος.

Γιατί το Netflix μπορείς να το έχεις όλον τον χρόνο, ενώ το θερινό σινεμά -κατά κύριο λόγο, αν όχι μόνο τότε- καλοκαίρι. Εκτός αν είσαι κάτοικος ή παραθεριστής στην Καρδίτσα που εκεί μπορεί και όχι! Μπορείς να δεις εδώ τι εννοώ, αν δεν το γνωρίζεις ήδη.

Γιατί το θερινό σινεμά είναι μία έξοδος από μόνη της και όχι απλά το μέσο για να παρακολουθήσεις μία ταινία.

Γιατί υπάρχουν κάποια πραγματικά πανέμορφα θερινά σινεμά που αξίζει να επισκεφτείς.

Γιατί το ίδιο είναι να τρως ποπ κορν ή και φαγητό μαζί με παγωμένο αναψυκτικό ή μπύρα στο δωμάτιο ή το σαλόνι σου με το να βρίσκεσαι σε κάποιο θερινό με τα τραπεζάκια του; (Ναι, σίγουρα το κόστος είναι μεγαλύτερο στο θερινό)

Γιατί δεν θα επέλεγες εύκολα να δεις αστυνομική ασπρόμαυρη ταινία ή κλασικό κινηματογράφο στο Netflix, ακόμη και αν υπάρχουν τέτοιες ταινίες διαθέσιμες.

Γιατί στα θερινά σινεμά κάποιες φορές παίζονται διαμαντάκια που δεν τα βρίσκεις στο Netflix.

Γιατί το Netflix δε συνδυάζεται με τη μυρωδιά λουλουδιών και δέντρων ή τη θάλασσα που βρίσκεται δίπλα σε κάποια θερινά σινεμά.

Γιατί, έλα τώρα μεταξύ μας, πόσες αναμνήσεις έχεις από τον καναπέ βλέποντας Netflix και πόσες από όμορφες βραδιές σε θερινά σινεμά; Πώς θα νιώσεις άλλωστε λίγο να πρωταγωνιστείς στα «Φτηνά τσιγάρα»;

Γιατί είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες στα θερινά τα σινεμά, νύχτες που περνούν που δεν θα ξαναρθούν μ' αγιόκλημα και γιασεμιά …

Η απάντηση της Παρασκευής Τόμα:

Νομίζω ότι το ερώτημα χωλαίνει ξεκάθαρα εν τη γενέσει του, ειδικά σε μία χώρα σαν την Ελλάδα με τον υπέροχο έναστρο καλοκαιρινό ουρανό της (το παράπονο ενός ξενιτεμένου που η επίσκεψη στο θερινό της γειτονιάς του δεν εξαρτάται ποτέ από τη διάθεσή του ή την ταινία που παίζει, αλλά από το αν θα βρέχει ή όχι) και το δροσερό μελτεμάκι που αγωνιωδώς περιμένεις όλη την ημέρα. Θερινό, χωρίς διαπραγμάτευση.

Καλό (μέτριο) το Netflix, αλλά μόνο ως λύση ανάγκης· όταν τον χειμώνα δεν έχεις διάθεση να βγεις ή όταν έξω έχει -10°C και ο καναπές σου σού φαίνεται μαγευτικά αναπαυτικός. Το θερινό σινεμά είναι αξία διαχρονική. Όχι ότι δεν έχει κι αυτό τα αρνητικά του (βλέπε κουνούπια, κουτσουλιές, περιβαλλοντική φασαρία, κουφόβραση που ακόμα κι αν έχει περάσει η ώρα δε λέει να πέσει η θερμοκρασία), αλλά το να πάρεις από το χέρι τον αγαπημένο σου, τον γονιό σου, το παιδί σου, τον καλύτερο σου φίλο και να περάσετε παρέα 2-3 ώρες κοιτάζοντας μια την οθόνη και μια το φεγγάρι, όσο να πεις είναι κάτι ιδιαίτερο. Η γρανίτα, δε, κάνει την κατάσταση ακόμα πιο απολαυστική. Είναι σαν να βρίσκεσαι για λίγες ώρες σε διακοπές. Σαν να επισκέπτεσαι το αναψυκτήριο του χωριού και αντί να ακούς ράδιο, να βλέπεις την επανέκδοση της αγαπημένης σου ταινίας. Τι άλλο να ζητήσεις από τη ζωή;

Η απάντηση του Ορέστη Καζασίδη:

Θεωρώ ότι το Netflix διαστρεβλώνει βάναυσα την επιλογή και θέαση μιας ταινίας. Αλγόριθμοι βαθείας μάθησης τείνουν να αντικαταστήσουν τις προτάσεις φίλων, γνωστών και κριτικών. Οι τίτλοι τέλους περικόπτονται για να παίξει το διαφημιστικό της επόμενης προτεινόμενης ταινίας. Η ευκολία πρόσβασης στην τέχνη δεν εξασφαλίζει το απόλυτο στην πρόσληψή της. Πράγματι, με το πάτημα ενός κουμπιού έχουμε πρόσβαση σε έναν σημαντικό (αλλά με εμφανείς περιορισμούς) αριθμό ταινιών. Πράγματι, μπορούμε να προμηθευτούμε μια οθόνη μεγάλων διαστάσεων, να καλέσουμε φίλους και να απολαύσουμε μια ταινία. Ωστόσο, το Netflix δεν είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό, αν και πολύ θα το ήθελε.

Η επίσκεψη σε μια κινηματογραφική αίθουσα είναι συμπληρωματική της ίδιας της ταινίας. Μέχρι να (και αν) μεταλλαχθεί ριζικά η ίδια η τέχνη του κινηματογράφου (για παράδειγμα, μέσω εξατομικευμένων διαδραστικών τεχνικών που χρησιμοποιήθηκαν στο Black Mirror: Bandersnatch του Netflix, αλλά γυρνάνε πίσω στο Kinoautomat του 1967), παραμένει μια μορφή συλλογικής εμπειρίας. Οι θερινοί κινηματογράφοι συνδέουν στον βέλτιστο βαθμό αυτή την εμπειρία με την καλοκαιρινή ραστώνη. Οι πιο πρόσφατες μνήμες μου μπλέκουν το Χακούνα Ματάτα με το τραγούδι των τζιτζικιών, τους βρυχηθμούς του Σίμπα με τον ζωντανό σχολιασμό από ένα πιτσιρίκι, την προσήλωση στην ταινία με τα τσιριχτά γέλια. Γιατί ο καθένας βιώνει διαφορετικά μια ταινία, με τρόπο που πολλές φορές μπορεί να κεντρίσει άγνωστα αισθητήρια. Δεν θα το μάθουμε κλεισμένοι στο σπίτι ή σε απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον. Νιώθω ότι κλείνοντας το Netflix αφήνουμε το παράθυρο ανοιχτό στο απρόσμενο και στην έκπληξη. Εντάξει, και στα κουνούπια προφανώς.

Η απάντηση της Μύριαμ Πατρού:

Θα μπω κατευθείαν στο ψητό. Θερινό. Γιατί; Γιατί θα είναι μια δραστηριότητα, μια αλλαγή στην καθημερινότητά σου, που θα χρειαστεί να οργανώσεις. Θα πάρεις τηλέφωνο τους φίλους σου, θα τους πείσεις να έρθουν μαζί σου, παρ’ όλο που ξέρεις ότι η ταινία δεν θα τους αρέσει, αλλά εσύ θα την πλασάρεις ως το χαμένο δημιούργημα του Ταρκόφσκι που ξέπεσε στις ταινίες του θερινού για φέτος. Θα μυρίσεις το καλοκαιρινό νυχτολούλουδο και θα ξεκλέψεις ματιές από την ταινία για να κοιτάξεις την φωτισμένη Ακρόπολη. Και φυσικά μετά την ταινία θα πας και μια βόλτα. Γιατί λοιπόν να χάσεις ένα ακόμα βράδυ στον καναπέ; Λάβε δράση. Ξεχύσου στα θερινά!