Barbie
(Greta Gerwick)
Βαθμολογία:
6,5
Η "Barbie" —με πρωταγωνίστρια τη Margot Robbie, που είναι και παραγωγός της ταινίας— της σκηνοθέτριάς Greta Gerwig προσπαθεί να τονίσει την πολυπλοκότητα της κούκλας Barbie, διατηρώντας όμως παράλληλα τα πάντα έξυπνα και διασκεδαστικά, με μια αίσθηση ελαφράδας να προστίθεται όπου χρειάζεται. Υπάρχουν εσωτερικά αστεία, χορογραφίες σαν αυτές που μας είχε συνηθίσει ο performer Gene Kelly, εκτενείς μονόλογοι για τη σύγχρονη γυναικεία ζωή. Η Gerwig, σε συνεντεύξεις σχετικά με την ταινία, προσπαθούσε να εξηγήσει το κεντρικό νόημα πίσω από το σενάριο που έγραψε μαζί με τον Noah Baumback: Παρόλο που η Barbie είναι ένα πλαστικό παιχνίδι, εξακολουθεί να είναι γεμάτη με πολλές ιδέες, σκέψεις, προβληματισμούς και πραγματικά συναισθήματα.
Εδώ και μήνες υπάρχουν πολλές συζητήσεις για το πόσο «ανατρεπτική» είναι η ταινία, πόσο αγαπά την Barbie αλλά και την κοροϊδεύει ελαφρώς και πώς κοροϊδεύει τα στελέχη της Mattel, παρόλο που χρηματοδοτούν ολόκληρη την παραγωγή της ταινίας και ελπίζουν να αποκομίσουν τεράστιο κέρδος από αυτήν —ήδη οι εισπράξεις παγκοσμίως ξεπέρασαν το 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Η αφήγηση που κυκλοφορεί προς τα έξω είναι ότι η Gerwig έκανε με κάποιο τρόπο μια καλλιτεχνική «εξέγερση», παίρνοντας τα χρήματα της Mattel αλλά χρησιμοποιώντας τα για να δημιουργήσει τέχνη.
Ομολογουμένως, το πρώτο μισάωρο είναι και το καλύτερο μέρος της ταινίας: ειλικρινά αστείο, με τον καταπληκτικό πρόλογο που αφηγείται η Helen Mirren και παραπέμπει στο "2001" του Stanley Kubrick, που εξηγεί τον αντίκτυπο της πρώιμης Barbie στα μικρά κορίτσια το 1959, όταν ήταν μια εξωτική και φιλόδοξη αντικατάσταση για τις βαρετές παλιές κούκλες τους, που η δουλειά τους ήταν να τις εκπαιδεύσει για τη μητρότητα - η Gerwig δείχνει αυτά τα κοριτσάκια σε μια βραχώδη παραλία, κομματιάζοντας τις κούκλες τους, αφού είδαν το θαύμα με καμπύλες που είναι η Barbie.
Η Barbieland είναι μια ειδυλλιακή κοινότητα, όπου όλα τα Dream Houses είναι ανοιχτά, όχι μόνο επειδή οι κάτοικοί της δεν ντρέπονται και δεν έχουν τίποτα να κρύψουν, αλλά επειδή τα σπίτια χωρίς τοίχους σημαίνουν ότι μπορούν να χαιρετούν η μια την άλλη κάθε μέρα με την ανατολή του ηλίου. «Γεια σου, Barbie!» φωνάζουν εύθυμα. Υπάρχουν αστροναύτες Barbie και πιλότοι αεροπορικών εταιρειών Barbie, καθώς και ένα Ανώτατο Δικαστήριο αποκλειστικά από Barbie. Η πρόεδρος είναι επίσης Barbie. Η Barbie της Robbie είναι γνωστή ως «στερεοτυπική Barbie», επειδή είναι λευκή και έχει τις τέλειες αναλογίες και το ηλιόλουστο χαμόγελο της Barbie. Έχει επίσης ένα αγόρι, έναν από τους πολλούς Ken, με τον Ryan Gosling να φαίνεται πραγματικά να απολαμβάνει τον ρόλο του. Μιας και αναφέραμε την Barbieland, να πούμε ότι, κατά τη γνώμη μας, η σχεδιάστρια παραγωγής Sarah Greenwood και η σχεδιάστρια κοστουμιών Jacqueline Durran μοιάζει να έχουν το Όσκαρ στο τσεπάκι!
Η Barbie ξυπνά ένα πρωί συνειδητοποιώντας ότι ξαφνικά τίποτα δεν είναι σωστό. Έχει αρχίσει να κάνει απρόκλητες σκέψεις για το θάνατο. Το χειρότερο από όλα είναι ότι τα τέλεια πόδια της έχουν γίνει επίπεδα. Για συμβουλές, επισκέπτεται την τοπική σοφή γυναίκα, γνωστή και ως «Περίεργη Barbie», που της λέει ότι τα προβλήματά της στη Barbieland συνδέονται με κάτι που συμβαίνει εκεί έξω στον πραγματικό κόσμο. Και όταν η Gerwig μάς μεταφέρει από τη Barbieland και μας βυθίζει στον πραγματικό κόσμο, αρχίζουν και τα προβλήματα της ταινίας. Μέσα από μια σειρά σκηνών που έχουν να κάνουν με την πατριαρχία, την εφηβική οργή, την αδυναμία των γυναικών να ανταποκριθούν σε όλους τους ρόλους που η κοινωνία τις βάζει να παίξουν και την μαμά εταιρία Mattel που θέλει όλα να γίνουν όπως πριν, η ταινία ξεφεύγει από το αρχικό της πλάνο.
Η επιστροφή στην Barbieland και η ανακατανομή των ρόλων τόσο των Barbie όσο και των Ken, ενώ δίνει κάποιες αστείες σκηνές (μαζί με το σίγουρο hit "The Ken Song"), μοιάζει να προσπαθεί να χωρέσει όλα όσα έχουν προηγηθεί στην τελευταία πράξη της ταινίας, οδηγώντας τη συνολική διάρκεια αυτής σε πάνω από δυο ώρες, κάτι που αφαιρεί από την δυναμική της. To τέλος βρίσκει την Barbie να αφήνει πίσω της τον ψεύτικο κόσμο της και και να γίνεται «πραγματική», μια βελτίωση της παλιάς της ύπαρξης, όπως αφήνεται να εννοηθεί.
The Big Lebowski (25th anniversary reissue)
(The Cohen Brothers)
Βαθμολογία:
9
Στις 24 Απριλίου του 1998, το "The Big Lebowski" κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους και από αρχές Ιουλίου συστήνεται ξανά στο ελληνικό και διεθνές σινεφίλ κοινό. Ο Jeffrey "The Dude" Lebowski, ενσαρκωμένος από τον Jeff Bridges, είναι ένας τεμπέλης, χαλαρός τύπος, απομεινάρι των κοινωνικών κινημάτων της αμερικάνικης δεκαετίας του '60, δέχεται επίθεση στο σπίτι του, αφού μπερδεύεται με τον κατά πολύ πλουσιότερο συνονόματό του, η σύζυγος-τρόπαιο του οποίου φαίνεται να χρωστάει λεφτά στους λάθος ανθρώπους.
Αποφασισμένος να αντικαταστήσει το χαλί του σαλονιού πάνω στο οποίο ούρησαν οι μπράβοι που μπούκαραν στο σπίτι του, ο Lebowski, παρέα με τους κολλητούς του και συμπαίκτες του στο bowling, θα βρεθεί μπλεγμένος σε υπόθεση απαγωγής, θα κυνηγηθεί από ομάδα Γερμανών νιχιλιστών μουσικών(!), θα γνωρίσει avant garde καλλιτέχνες αλλά και παραγωγούς πορνοταινιών, για να καταλήξει στο τέλος της ταινίας, όπως τον γνωρίσαμε στην αρχή της, χαλαρό, αλλά και αισιόδοξο για το αύριο, όσα εμπόδια και να μπαίνουν στον δρόμο του.
Το "The Big Lebowski" εμπνέεται εν μέρει από το έργο του Raymond Chandler (ειδικότερα από το "The Big Sleep", από τα αγαπημένα των αδερφών Κοέν), ενώ ο χαρακτήρας του The Dude λέγεται ότι είναι εμπνευσμένος από τον Jeff Dowd, τον Αμερικανό παραγωγό ταινιών και πολιτικό ακτιβιστή. Το εκλεκτικό καστ της ταινίας περιλαμβάνει επίσης τους Sam Elliott, Julianne Moore, Steve Buscemi, John Turturro, Philip Seymour Hoffman, Tara Reid, κάνοντας κάθε σκηνή στην οποία εμφανίζονται να είναι αξιομνημόνευτη. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον χαρακτήρα που υποδύεται ο John Goodman, μιας και ο Walter κλέβει πολλές φορές την παράσταση, ακόμα και από τον αβίαστα cool Jeff Bridges, με τις ατάκες του και τον γενικότερο χαμό που προξενεί κάθε φορά που είναι στο πλάνο.
Η μουσική χρησιμοποιήθηκε από τους αδερφούς Κοέν σαν τρόπος εισαγωγής των χαρακτήρων. Για παράδειγμα, ένας Λατίνος χαρακτήρας που ονομάζεται Jesus εμφανίζεται ενόσω παίζει η διασκευή των Gypsy Kings στο "Hotel California", με το τραγούδι να τραγουδιέται στα ισπανικά. Όταν ο χαρακτήρας της Maude Lebowski (κόρη του άλλου Lebowski) εμφανίζεται για πρώτη φορά, η μουσική που παίζει είναι το "Walking Song" από την πρωτοποριακή τραγουδίστρια Meredith Monk. Αυτό ταιριάζει με τον χαρακτήρα, καθώς υποτίθεται ότι η Maude είναι μια πρωτοποριακή καλλιτέχνιδα. Επίσης, η ταινία πηγαίνει μουσικά ένα βήμα παραπέρα με την ομάδα των Γερμανών μηδενιστών μουσικών. Υπάρχουν αναφορές στο πραγματικό συγκρότημα Kraftwerk, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης μιας παρωδίας του άλμπουμ "Man Machine" και της ονομασίας της μπάντας τους "Autobahn".
Όλες αυτές οι λεπτομέρειες, τα κλεισίματα του ματιού από πλευράς των κινηματογραφιστών για όσα συμβαίνουν επί της οθόνης και φυσικά οι φοβερές ερμηνείες καθιστούν το "The Big Lewboski" μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων είκοσι ετών και άξια επαναληπτικής θέασης.