Oppenheimer
(Christopher Nolan)
Βαθμολογία:
7
Ο Christopher Nolan διασκεύασε το βιβλίο των Kai Bird και Martin Sherwin "American Prometheus: The Triumph and Tragedy of J. Robert Oppenheimer" ως ένα ιστορικό έπος που επικεντρώνεται στην ενήλικη ζωή του «πατέρα της ατομικής βόμβας». Ο Cillian Murphy υποδύεται καταπληκτικά τον Αμερικανοεβραίο θεωρητικό φυσικό που ηγήθηκε του μυστικού έργου "Manhattan" της κυβέρνησης των ΗΠΑ, το οποίο ανέπτυξε τα πρώτα πυρηνικά όπλα.
Ο Nolan δεν ακολουθεί γραμμική αφήγηση. Όπως και στο "Memento", το χρονοδιάγραμμα της ταινίας είναι περίπλοκο. Υπάρχουν τρεις βασικές αφηγηματικές οδοί που είναι συνυφασμένες. Η πρώτη εκτυλίσσεται το 1954, όταν ένας πενηντάρης Oppenheimer καταθέτει ενώπιον της επιτροπής Ατομικής Ενέργειας των Ηνωμένων Πολιτειών, με το παρελθόν του να διαστρεβλώνεται μπροστά στα μάτια του. Η δεύτερη συμβαίνει το 1959, όταν ο πολιτικά ισχυρός Lewis Strauss (Robert Downey Jr) αφηγείται τη γνωριμία και συμμετοχή του στο σχέδια του Oppenheimer κατά τη διάρκεια μιας ακρόασης επιβεβαίωσης για το υπουργικό συμβούλιο του Προέδρου Eisenhower και η τρίτη είναι η ιστορία της αγάπης του για τη φυσική και τις γυναίκες και πώς η πρώτη οδήγησε στην κατασκευή της βόμβας Α (A-bomb) και στους φρικτούς βομβαρδισμούς στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι της Ιαπωνίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Υπάρχουν πολλά στο "Oppenheimer" άξια θαυμασμού, από την ερμηνευτική χημεία του συνόλου του μέχρι την καθηλωτική μουσική παρτιτούρα του Ludwig Göransson, σε μια ιστορία που προσφέρει στο κοινό περίπλοκα ηθικά ερωτήματα και ανείπωτο τρόμο.
Αντίστοιχα, όμως, τα προβλήματα που χαρακτηρίζουν το σύνολο των ταινιών του Nolan συναντώνται και εδώ. Ο Nolan έχει επικριθεί για τις ρηχές απεικονίσεις των γυναικείων χαρακτήρων, οι οποίες είναι συνήθως αυταρχικές και έξυπνες, αλλά πάντα καταρρέουν υπό πίεση. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ, όπου η γυναίκα του πρωταγωνιστή, Kitty (Emily Blunt), και η ερωμένη του, Jean (Florence Pugh), εμφανίζονται ως σχεδόν υστερικές μπροστά στον ακλόνητο στωικισμό του. Στο τελευταίο σκέλος της η ταινία αρχίζει να κουράζει (τρεις ώρες διαρκεί άλλωστε). Η αφοσιωμένη και συγκρατημένη περσόνα του ήρωά της δεν βοηθάει εδώ, καθώς το "Oppenheimer" γίνεται όλο και περισσότερο μια ιστορία για ισχυρούς άνδρες που μαλώνουν γύρω από τα τραπέζια της αίθουσας συνεδριάσεων.
Το πιο κοντινό που φτάνει η ταινία να αναγνωρίσει το ανθρώπινο κόστος της βόμβας είναι όταν ο πρωταγωνιστής της φαντάζεται τι θα συνέβαινε αν έσκαγε κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του, όπου το πλήθος επευφημεί το όνομά του. Μια λάμψη φωτός. Το δέρμα του προσώπου μιας λευκής γυναίκας ξεφλουδίζει καθώς χειροκροτεί. Ο Oppenheimer φαντάζεται να πατάει —όχι μόνο αλλά και μέσα— ένα απανθρακωμένο πτώμα, κουλουριασμένο στα πόδια του. Είναι μια ματιά σε αυτόν τον εφιάλτη που στοίχειωσε τους κατασκευαστές της βόμβας, αλλά ήταν κάτι πολύ περισσότερο για τους Ιάπωνες, οι οποίοι δεν εκπροσωπούνται με κανέναν τρόπο στην ταινία.
Αναμφισβήτητα, πάντως, ο Nolan προσπάθησε και εν μέρει κατάφερε με το "Oppenheimer" να ξετυλίξει μια ιστορία που περιλαμβάνει δεκάδες χαρακτήρες, δεκαετίες αληθινών γεγονότων, περίπλοκες πολιτικές συζητήσεις και ιλιγγιώδεις επιστημονικές εξηγήσεις.
Oldboy
(Park Chan-Wook)
Βαθμολογία:
9
Το "Oldboy" ακολουθεί τον O Dae-su (Choi Min-sik), που απάγεται μυστηριωδώς ένα βράδυ και κρατείται αιχμάλωτος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για 15 χρόνια, ένα θάλαμο ψυχολογικών βασανιστηρίων όπου μαθαίνει ότι έχει καταδικαστεί για τη δολοφονία της συζύγου του. Εξίσου μυστηριωδώς, ξαφνικά απελευθερώνεται πίσω στον πραγματικό κόσμο, όπου ξεκινά γρήγορα ένα εκδικητικό ταξίδι για να βρει τους απαγωγείς του και να ανακαλύψει το λόγο της φυλάκισής του. Μαθαίνει ότι η κόρη του δόθηκε για υιοθεσία και συνάπτει συμμαχία με μια σεφ που ονομάζεται Mi-do (Kang Hye-jung), η οποία φαίνεται σχεδόν ανεξήγητα να έλκεται από την αγριότητα του. Τελικά γίνονται ζευγάρι και μαζί βρίσκουν την πηγή των δεινών του O Dae-su, τον πλούσιο και παράφρονα Lee Woo-jin (Yoo Ji-tae).
Η πλοκή της ταινίας συχνά μοιάζει να αιωρείται, σαν το κουβάρι κουρελιασμένων μαλλιών του πρωταγωνιστή. Το μόνιμο βλέμμα έκπληξης και αποστασιοποίησης του O Dae-su τον κάνει τόσο συναρπαστικό και παράξενο χαρακτήρα, που μετά βίας έχει σημασία ποιον αναζητά. Το "Oldboy" είναι ως επί το πλείστον καθηλωτικό λόγω της έντονης αγωνίας που ακτινοβολεί από την οθόνη ανά πάσα στιγμή. Η ικανότητα του Park να επικοινωνεί αποτελεσματικά την εμμονή και να βάζει το κοινό στο κεφάλι κάποιου που έχει χάσει σχεδόν εντελώς την επαφή με την αίσθηση του εαυτού του, παραμένει απαράμιλλη μέχρι σήμερα.
Το "Oldboy" ήταν η μεσαία ταινία της τριλογίας εκδίκησης του σκηνοθέτη, με το Sympathy for Mr. Vengeance του 2002 και το Sympathy for Lady Vengeance του 2005 να είναι οι άλλες δυο, αλλά το μόνο στοιχείο που μοιράζονται και οι τρεις είναι η αίσθηση της απόλυτης αποσύνθεσης που συνοδεύει μια εκδίκηση, επιβεβαιώνοντας το αξίωμα πως πρέπει να σκάψεις δυο τάφους αφού ξεκινήσεις να βαδίζεις σε αυτό το μονοπάτι: έναν για τον εχθρό και έναν για σένα.
Εμείς οι θεατές παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα τη μεταμόρφωση του ήρωα. Δίνεται πολλή προσοχή στη δημιουργία του O Dae-su, καθώς μετατρέπεται σε έναν θηριώδη αλλά συναρπαστικό πράκτορα εκδίκησης και μετά σε κάποιον που μπορεί να έχει πραγματικά την ελπίδα να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Η πρώτη πράξη ακολουθεί ένα αρκετά συμβατικό πρότυπο θρίλερ εκδίκησης, με συναρπαστικές σκηνές μάχης που κινηματογραφούνται με σαφήνεια και σκληρότητα. Αλλά η βία σπάνια είναι ικανοποιητική. Καθώς η ταινία προχωρά στην τελική της πράξη, κάθε αιματηρή δράση είναι σχεδόν αφόρητη -αν και συνήθως υπονοείται- σαν να είναι πολύ μεγάλη φρίκη για να την δεις. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι είναι μια πολύ πιο αστεία ταινία από ό,τι υποδηλώνει η φήμη της, αναμειγνύοντας την αρχαία ελληνική τραγωδία και το κατάμαυρο χιούμορ.
Η κύρια ευχαρίστηση αλλά και ο τρόμος που πηγάζει από την ταινία έγκειται στο αργό στρίψιμο του μαχαιριού από τον Park στα πλευρά του O Dae-su, αφαιρώντας μας κάθε είδους προσωρινή ικανοποίηση με κάθε νέα του ταπείνωση —η τελευταία ανατροπή είναι η πιο απίθανη και παραληρηματική από όλες. Είκοσι χρόνια μετά, το "Oldboy" δεν έχει χάσει τίποτα από την ικανότητά του να σοκάρει και να συναρπάζει.