Dido - Still On My Mind

Η επιστροφή της Dido αποτελεί την ομορφότερη έκπληξη της χρονιάς. Η τραγουδίστρια που με το debut album της “No Angel” σημείωσε τρομαχτικές πωλήσεις πίσω στο 1999 έχει να φανεί στο προσκήνιο, τουλάχιστον εμπορικά, από το “No Life For Rent” του 2003. Τα δύο συμπαθητικά άλμπουμ που μεσολάβησαν, “Safe Trip Hope” και “Girl Who Got Away”, απέτυχαν εμπορικά, αλλά και καλλιτεχνικά τολμώ να πω. Πιο σημαντικό όμως από όλα ήταν το γεγονός πως κάθε νέα κυκλοφορία της έπεφτε στο κενό, στην ανυπαρξία. 

Δεν είναι σίγουρο πως με την πέμπτη κυκλοφορία της, το “Still On My Mind”, θα καταφέρει να επιστρέψει πραγματικά και στις συνειδήσεις των ακροατών, φαίνεται όμως πως το συγκεκριμένο άλμπουμ μπορεί και να είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Η Dido, δεν έχει τη δυναμική μιας Florence, την εγκεφαλικότητα της St. Vincent, ή την αισθητική της Roisin Murphy. Δεν μπορεί να χτυπήσει τις νεαρές hip-hop stars, αφού παίζει σε άλλο γήπεδο, εκείνο της pop (ποιος ακούει pop σήμερα), ούτε επίσης προάγει κάποια συγκεκριμένη, δυνατή, σεξουαλική ή μη εικόνα.

Έχει όμως πολύ ωραία κι απλά pop τραγούδια και τη φωνή να τα υποστηρίξει. Εύκολα κι όχι αδικαιολόγητα, μπορεί κάποιος να πει πως δεν είναι απλά, αλλά απλοϊκά, πως δεν κάνει καμία προσπάθεια να ξεφύγει από τον βαρετό εαυτό της (καλλιτεχνικά μιλώντας), όλα είναι στρογγυλεμένα και καθωσπρέπει, τραγούδια που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το χαλί σε αναμονές ιατρείων, στα σουπερμάρκετ, ή κατά τη διάρκεια του σιδερώματος. Κι όμως, αν αφεθείς στη ζεστασιά του album, δε θα είναι λίγες οι στιγμές που θα πιάσεις τον εαυτό σου, να σιγοτραγουδά τα τραγούδια, να λικνίζεται με δύο-τρία από αυτά, να μελαγχολεί γλυκά με τα περισσότερα, να «είναι ακόμη στο μυαλό σου».

Το album ξεκινάει θριαμβευτικά, με ένα από τα καλύτερα τραγούδια της Dido, αλλά και της χρονιάς μέχρι τώρα, το “Hurricanes”, που χτίζεται απλά και νωχελικά, πάνω σε μια κιθάρα και κάπου στη μέση, ο αδελφός της Rollo, απογειώνει με τα ηλεκτρονικά του. Δεν είναι όμως μόνο αυτό, γιατί τόσο τα uptempo “Hell After This”, “Take You Home” & “Friends” (θυμίζουν έντονα Everything But The Girl), όπως και το ομώνυμο “Still On My Mind” ή το πρώτο single “Give You Up” («πιο Dido δεν πάει» τραγούδια και τα δύο), δε γίνεται παρά μόνο να σε κερδίσουν.

Υπάρχουν κι οι πιο αδύναμες στιγμές, όπως το “Some Kind Of Love” ή το περιττό κλείσιμο του άλμπουμ με το “Have To Stay”, όμως σε γενικές γραμμές η folktronica της Dido, είναι στα καλύτερα της. Μην τη σνομπάρετε, θα σας φτιάξει τη διάθεση.