Οι GoGo Penguin υπερχείλισαν με άνεση το Gazarte σε μία εξίσου γεμάτη βραδιά από άποψη μουσικού περιεχομένου. Το συγκρότημα μπορεί να μην έχει διανύσει ακόμα ούτε μία δεκαετία στη δισκογραφία, όμως το επαγγελματικό τους παίξιμο δείχνει πως έχουν ήδη αρκετή τριβή στις ζωντανές εμφανίσεις. Ο μινιμαλισμός είναι το βασικό τους στοιχείο, και η δικιά τους μοντέρνα εκδοχή της Jazz με ηλεκτρονικές πινελιές ζωντανεύει με αρκετούς αυτοσχεδιασμούς επί σκηνής.
Ήταν η πρώτη φορά που πας επισκέφθηκαν, συνεπώς τα εισιτήρια έκαναν φτερά και όποιος έφτανε τελευταία στιγμή έπρεπε να έχει την τύχη με το μέρος του. Την αρχή έκαναν οι Op3. ένα jazz trio από το Ναύπλιο αντίστοιχων μουσικών πεποιθήσεων. Μάλιστα όσοι δεν είχαν δει τους GoGo Penguin από κοντά τα πρώτα λεπτά μπέρδεψαν το συγκρότημα με τους headliners. Τους πρόδωσαν όμως οι συνθέσεις τους που είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο, αλλά και το ελληνικό στοιχείο που όμως τους δίνει έναν δικό τους χαρακτήρα.
Όταν οι GoGo Penguin τελικά ανέβηκαν στη σκηνή με το "Transient State", φάνηκε ο τεχνικός κώδικας επικοινωνίας της μπάντας αφού ο ένας γνώριζε την επόμενη κίνηση του άλλου. Ο μπασίστας Nick Blacka των GoGo Penguin ήταν και αυτός που έκανε τις εισαγωγές στα τραγούδια και μοιραζόταν τις σκέψεις του με το κοινό. Το ιδιόρρυθμο μουσικό trio εστίασε στην παρουσίαση όλου του τελευταίου τους δίσκου 'A Humdrum Star' (το δεύτερο τους δίσκο στην Blue Note Records) πλην του "Return To Text".
Ο Chris Illingworth συχνά άλλαζε τον ήχο στο πιάνο του και δημιουργούσε ιδιόμορφα ηχητικά μορφώματα που μεταφράζονταν στο "Bardo" και το "Raven" που ήρθε στο φινάλε. Εκεί ανάμεσα ήταν που άκουγες τον Philip Glass και τον Brian Eno, στα μοτίβα που αντάλλαζε το μπάσο με το πιάνο και κατόπιν μετέβαιναν στα κρουστά. Στο setlist το ‘V2.0’ κατείχε τη δεύτερη θέση, συμπεριλαμβάνοντας τα κομμάτια που ξεχώριζαν: το πιο γνωστό “Hopopono”, το “Murmuration” και το “One Percent”.
Οι θεατές του Gazarte είχαν φυσικά το 'prestige' που συνοδεύει το μαγαζί, βγάζοντας που και που μερικές φωνές θαυμασμού, ενώ το συγκρότημα ήταν προσηλωμένο σε περίτεχνους αυτοσχεδιασμούς. Έτσι υπήρχε μιας μορφής (περιορισμένη μεν) αλληλεπίδραση ανάμεσα στο κοινό και το συγκρότημα παρόλο που οι GoGo έχουν καθαρά instrumental συνθέσεις. Βλέπετε αυτό μπορεί μερικές φορές να κουράσει απαίδευτους ακροατές, που ψάχνουν ένα ρεφρέν και μία γέφυρα.
Είδαμε λοιπόν μία μπάντα που διανύει μια δημιουργική περίοδο όντας ακόμα φρέσκια (οι GoGo Penguin υφίστανται ως μπάντα από το 2012). Το έβλεπες στο παίξιμο τους, αλλά και στη διάθεση τους, στη σκηνή και εκτός, αφού αφιέρωσαν χρόνο στους θεατές στο merchandise stand μετά το set τους (μία κίνηση με αμφίδρομα οφέλη φυσικά). Εφ' όσον η συναυλία είχε την επιθυμητή προσέλευση, όλα δείχνουν ότι οι GoGo Penguin θα μας ξαναεπισκεφτούν, ενώ εικάζουμε πως θα γίνουν αντίστοιχα ανοίγματα σε μπάντες όπως οι Bad Plus και (γιατί όχι) οι The Comet Is Coming.
Ήταν η πρώτη φορά που πας επισκέφθηκαν, συνεπώς τα εισιτήρια έκαναν φτερά και όποιος έφτανε τελευταία στιγμή έπρεπε να έχει την τύχη με το μέρος του. Την αρχή έκαναν οι Op3. ένα jazz trio από το Ναύπλιο αντίστοιχων μουσικών πεποιθήσεων. Μάλιστα όσοι δεν είχαν δει τους GoGo Penguin από κοντά τα πρώτα λεπτά μπέρδεψαν το συγκρότημα με τους headliners. Τους πρόδωσαν όμως οι συνθέσεις τους που είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο, αλλά και το ελληνικό στοιχείο που όμως τους δίνει έναν δικό τους χαρακτήρα.
Όταν οι GoGo Penguin τελικά ανέβηκαν στη σκηνή με το "Transient State", φάνηκε ο τεχνικός κώδικας επικοινωνίας της μπάντας αφού ο ένας γνώριζε την επόμενη κίνηση του άλλου. Ο μπασίστας Nick Blacka των GoGo Penguin ήταν και αυτός που έκανε τις εισαγωγές στα τραγούδια και μοιραζόταν τις σκέψεις του με το κοινό. Το ιδιόρρυθμο μουσικό trio εστίασε στην παρουσίαση όλου του τελευταίου τους δίσκου 'A Humdrum Star' (το δεύτερο τους δίσκο στην Blue Note Records) πλην του "Return To Text".
Ο Chris Illingworth συχνά άλλαζε τον ήχο στο πιάνο του και δημιουργούσε ιδιόμορφα ηχητικά μορφώματα που μεταφράζονταν στο "Bardo" και το "Raven" που ήρθε στο φινάλε. Εκεί ανάμεσα ήταν που άκουγες τον Philip Glass και τον Brian Eno, στα μοτίβα που αντάλλαζε το μπάσο με το πιάνο και κατόπιν μετέβαιναν στα κρουστά. Στο setlist το ‘V2.0’ κατείχε τη δεύτερη θέση, συμπεριλαμβάνοντας τα κομμάτια που ξεχώριζαν: το πιο γνωστό “Hopopono”, το “Murmuration” και το “One Percent”.
Οι θεατές του Gazarte είχαν φυσικά το 'prestige' που συνοδεύει το μαγαζί, βγάζοντας που και που μερικές φωνές θαυμασμού, ενώ το συγκρότημα ήταν προσηλωμένο σε περίτεχνους αυτοσχεδιασμούς. Έτσι υπήρχε μιας μορφής (περιορισμένη μεν) αλληλεπίδραση ανάμεσα στο κοινό και το συγκρότημα παρόλο που οι GoGo έχουν καθαρά instrumental συνθέσεις. Βλέπετε αυτό μπορεί μερικές φορές να κουράσει απαίδευτους ακροατές, που ψάχνουν ένα ρεφρέν και μία γέφυρα.
Είδαμε λοιπόν μία μπάντα που διανύει μια δημιουργική περίοδο όντας ακόμα φρέσκια (οι GoGo Penguin υφίστανται ως μπάντα από το 2012). Το έβλεπες στο παίξιμο τους, αλλά και στη διάθεση τους, στη σκηνή και εκτός, αφού αφιέρωσαν χρόνο στους θεατές στο merchandise stand μετά το set τους (μία κίνηση με αμφίδρομα οφέλη φυσικά). Εφ' όσον η συναυλία είχε την επιθυμητή προσέλευση, όλα δείχνουν ότι οι GoGo Penguin θα μας ξαναεπισκεφτούν, ενώ εικάζουμε πως θα γίνουν αντίστοιχα ανοίγματα σε μπάντες όπως οι Bad Plus και (γιατί όχι) οι The Comet Is Coming.