[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
Ακόμα κι αν το πλήθος των δίσκων που κυκλοφόρησαν δεν ξεπέρασε τους αντίστοιχους αριθμούς των προηγούμενων χρόνων, μέσα στη χρονιά που τελειώνει έγιναν βήματα προς τα εμπρός για αρκετά συγκροτήματα και μουσικούς και κομβικές αλλαγές, που λογικά θα χαρακτηρίσουν σε κάποιο βαθμό τη νέα δεκαετία που ξεκινάει σε λίγες ημέρες.
Πιο συγκεκριμένα, οι Villagers of Ioannina City επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο της εμβάθυνσης της μουσικής τους βάσης, χρησιμοποιώντας το κλαρίνο και την γκάιντα ως συνοδευτικά solo όργανα κι έκαναν σε κάποιο βαθμό στην άκρη το παραδοσιακό ηπειρώτικο τραγούδι. Η παραγωγή τους ήταν εξαιρετικά προσεγμένη και η επιλογή τους να υπογράψουν σε ξένη δισκογραφική εταιρεία τούς ανοίγει νέους ορίζοντες.
Σε κάποιο βαθμό, το ίδιο ισχύει και για τους Λάργκο, οι οποίοι κατάφεραν να ενώσουν πολλά διαφορετικά όργανα και μουσικές σε ένα πραγματικά ολοκληρωμένο ηχητικό αποτέλεσμα, με αποτέλεσμα να θεωρούνται πλέον ένα αναγνωρισμένο κι όχι μόνο ένα υποσχόμενο συγκρότημα. Θεωρώ ότι είναι θέμα χρόνου να γεμίσουν μεγάλους συναυλιακούς χώρους.
Παράλληλα, η Ματούλα Ζαμάνη, ο Βασιλικός, ο Μπάμπης Παπαδόπουλος κι ο Δημήτρης Μυστακίδης κυκλοφόρησαν τους καλύτερους ίσως δίσκους τους, ο The Boy κινήθηκε στο γνωστό πειραματικό, δύσκολο, αλλά υψηλό επίπεδο, η Ελευθερία Αρβανιτάκη μας θύμισε τις παλιές εξαιρετικές στιγμές της με τα «Μεγάλα Ταξίδια», οι Babo Koro, ΗΧΟΤΟΠΙΑ, Billy Pod και Mazoha δημιουργούν προοπτικές για τα επόμενα βήματα τους και τέλος ας πάμε στην περίπτωση του Bloody Hawk.
Το «1 Ευρώ» του rapper από την Ξάνθη είχε μαζική αποδοχή και σε συνδυασμό με την εισαγωγή του Ελληνικού hip hop στο ραδιόφωνο (έστω σε μικρό βαθμό στον Athens Voice 102.5), την επιτυχία των συναυλιών του ΛΕΞ στο Θέατρο Πέτρας και του Βέβηλου στο Θέατρο Βράχων δείχνουν ότι το hip hop παραμένει μεν περιθωριακό (όπως το θέλουν οι Έλληνες έφηβοι που το στηρίζουν φανατικά), αλλά με δειλά και σωστά βήματα γίνεται αποδεκτό από το σύνολο των Ελλήνων μουσικόφιλων. Τραγούδια όπως το «Εικοσάλεπτο» του Bloody Hawk αποδεικνύουν ότι γίνεται προσεγμένη δουλειά στους στίχους των Ελληνικών hip hop τραγουδιών και δεν έχουν μόνο βρισιές και εικόνες, που δεν ανήκουν στην Ελληνική πραγματικότητα. Άλλωστε, το ελληνικό hip hop δεν χαρακτηρίζεται από το Snik, όπως νομίζουν κάποιοι...
Ας ξεκινήσουμε την αντίστροφη μέτρηση για τους 10 καλύτερους Ελληνικούς δίσκους της χρονιάς:
10. Γιάννης Αγγελάκας & Νίκος Βελιώτης - Λύκοι Στη Χώρα Των Θαυμάτων
[Γράφει ο Άρης Γάρος - Δισκοκριτική]
Ο απόκοσμος ήχος από το τσέλο και τα πλήκτρα του Νίκου Βελιώτη και η αφηγηματικού τύπου ερμηνεία του Γιάννη Αγγελάκα φτιάχνουν έναν τελείως διαφορετικό κόσμο για το κάθε τραγούδι ξεχωριστά, αποσυνδέοντάς τα από την πρωταρχική τους μορφή, σεβόμενοι όμως ουσιαστικά τις ρίζες τους. Είναι αναμφίβολα μια αξιοπρόσεκτη δουλειά με την οποία οι δύο μουσικοί προσφέρουν μπόλικο υλικό για συζήτηση στους φανατικούς και μη ακροατές τους.
9. The Boy - Παραδουλεύτρα
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης - Δισκοκριτική]
Ο The Boy παρουσιάζει ένα δίσκο για την «Παραδουλεύτρα» του οποίου η κύρια θεματική κρύβεται στο μεγαλύτερο μέρος του, αλλά ταυτόχρονα είναι παρούσα σχεδόν σε κάθε τραγούδι με κάποιο τρόπο. Οι στίχοι του διατηρούν τις αιχμές τους, τις γνώριμες «δυσκολίες» και παραξενιές, καταπιάνονται και πάλι με το «εδώ και τώρα», σημαδεύοντας όμως ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι του. Η πολύ δημιουργική παρέα της Nalyssa Green, της Δεσποινίς Τρίχρωμη και του Κτιρια Τη Νύχτα έχει κι εδώ συμμετοχή που δεν περνάει απαρατήρητη (στα φωνητικά και στο στήσιμο της όλης ηχητικής προσέγγισης), αλλά είναι κατόρθωμα κυρίως του The Boy, στιχουργικό και μουσικό, ένας δίσκος με τέτοια στενή προδιάθεση να μπορεί να βρίσκει στόχο και αλλού.
8. Μπάμπης Παπαδόπουλος - Παραλογές Του Άχρηστου
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης]
Πόσο καλή θα μπορούσε να είναι μια συλλογή με τα καλύτερα τραγούδια ενός σημαντικότατου μουσικού που τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει ασχοληθεί επιτυχημένα με ένα κάρο μουσικές και είδη; Πόσο καλύτερη θα γινόταν αυτή η συλλογή αν ο μουσικός επέλεγε σημεία της πορείας του και εμβάθυνε περαιτέρω στα όσα είχε κάνει αντί απλά να τα συλλέξει; Αυτά κάνει ο Μπάμπης Παπαδόπουλος στον τελευταίο του δίσκου και το ευτύχημα είναι πως έχει την ικανότητα να φτιάξει κάτι που πάει και τον ίδιο και τις μουσικές του μισό βήμα μπροστά.
7. Bloody Hawk - 1 Ευρώ
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης - Ελληνικός Δίσκος του Σεπτεμβρίου]
Το «1 Ευρώ» είναι γεμάτο εικόνες από την καθημερινή ζωή μας. Ο Bloody Hawk μιλάει στη γλώσσα των νέων παιδιών κι αν είσαι 40άρης κι αυτό σου φαίνεται παράξενο κι όχι αποδεκτό, συνήθισέ το. Οι μελωδίες και τα beat του «1 Ευρώ» έχουν την απαραίτητη «φρεσκάδα» για να ντύσουν τους αρκετά προσεγμένους στίχους των περισσότερων τραγουδιών του δίσκου.
6. Ελευθερία Αρβανιτάκη - Τα Μεγάλα Ταξίδια
[Γράφει ο Γιάννης Κουρεμένος - Δισκοκριτική]
Είναι πραγματικά παράδειγμα προς μίμηση και άξιο θαυμασμού πως μια απ’ τις σπουδαιότερες φωνές με πορεία περίπου σαράντα χρόνων, όχι μόνο δεν επαναπαύεται στις δάφνες της, αλλά πως έχει τόσο πολλή τέχνη να προσφέρει ακόμα. Το πρώτο άκουσμα του δίσκου έφερε τρία ακόμη αλλεπάλληλα.
5. Ματούλα Ζαμάνη - Zuka
[Γράφει ο Γιάννης Κουρεμένος - Δισκοκριτική]
Το "Nuka" («καρυδιά» στα Βλάχικα) αποτελεί σίγουρα μια καλλιτεχνική επανατοποθέτηση της Ματούλας Ζαμάνη και ενισχύει πολύ το κύμα νέων καλλιτεχνών που φέρνουν ελπίδα στο σύγχρονο δισκογραφικό στερέωμα. Ένα «συναισθηματικό πανηγύρι» που αφήνει εντυπώσεις.
4. ΓΙΑΝ ΒΑΝ & Παύλος Παυλίδης - Κακό Ποίημα
[Γράφει ο Θωμάς Τζίτζης - Ελληνικός Δίσκος του Μαΐου]
Το «Κακό Ποίημα» είναι ένας εξαιρετικός δίσκος με φρέσκα τραγούδια και ήχους που ταξιδεύουν τον ακροατή. Διαφορετικοί κόσμοι ενώνονται, συναισθήματα ευφορίας και μελαγχολίας συγκρούονται και εικόνες της σύγχρονης Ελλάδας ζωντανεύουν μέσα από τους στίχους του Ευθύμη Φιλίππου. Ένα πολύ καλό album από δύο αξιόλογους καλλιτέχνες.
3. Λάργκο - Τα Λάθη
[Γράφει ο Άρης Γάρος - Δισκοκριτική]
Οι Λάργκο, μετά το ξεπέταγμά τους με το πρώτο τους ομώνυμο EP και τη μεγάλη ραδιοφωνική (και όχι μόνο, βέβαια) επιτυχία του τραγουδιού «Από Την Αρχή Του Κόσμου» στον πρώτο πλήρη δίσκο τους, επιβεβαιώνουν ότι δεν είναι πυροτέχνημα. Αντίθετα, δείχνουν να εξελίσσουν τον ήχο τους διατηρώντας τον κορμό του. Ξεχωρίζουν οι δυναμικές συνθέσεις με τον συνδυασμό της ηλεκτρικής και της ακουστικής κιθάρας, της τρομπέτας, του κλαρίνου και του ακορντεόν.
2. Βασιλικός - Amazing Grey
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης - Δισκοκριτική]
Ο Βασιλικός με τη μπάντα του έριξε τον σπόρο της καλής βρετανικής pop και δίπλα τους ποτίστηκαν πολλές μπάντες της ημεδαπής και πίστεψαν στο όνειρο μιας ανάλογης πορείας. Πάνω από μια δεκαετία μετά από την εποχή των Raining Pleasure, ο Βασιλικός δείχνει ξανά πώς παίζεται το παιχνίδι. Μπορεί να καθυστέρησε αρκετά, πιθανότατα γιατί είναι συγκεντρωτικός και τελειομανής, με τέτοιον τρόπο που να μην αφήνει τίποτε στην τύχη. Ή απλά γιατί μπορεί.
1. Villagers of Ioannina City - Age of Aquarius
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης - Δισκοκριτική]
Είναι πολύ σημαντικό και σπουδαίο που οι VIC ξεστήνουν τη σκηνή του πενταετούς τους πανηγυριού και δημιουργούν το νέο τους album στη βάση της μουσικής τους. Ενώ είχαν την εύκολη λύση στα χέρια τους, επένδυσαν στην ουσία τους. Και μόνο για αυτό, είναι να τους βγάζει κανείς το καπέλο, αν σκεφτεί κανείς πόσοι καλλιτέχνες που πουλάνε στη χώρα μας επαναλαμβάνουν συνεχώς την ίδια, σχεδόν απαράλλαχτη, συνταγή τους από album σε album φοβούμενοι μη χάσουν το κοινό τους.