Κάτω από το τελευταίο "καλοκαιρινό" φεγγάρι και υπό τη σκιά του πετρώδους επιβλητικού τοπίου, η συνοδεία της μουσικής συμπλήρωσε την ειδυλλιακή τοποθεσία στην οποία βρεθήκαμε για να ακούσουμε τον Γιάννη Πάριο, το Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου.
Ποιος άλλος καλλιτέχνης έχει αφήσει το στίγμα του ως απόλυτα "ερωτικός" τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες; Μα φυσικά, ο Γιάννης Πάριος (ή Βαρθακούρης, αν θέλουμε να επιμείνουμε στο αυθεντικό, αλλά πολύ πιο δύσκολο επώνυμο του καλλιτέχνη). Στα μέσα Σεπτεμβρίου, λοιπόν, με τον καιρό σύμμαχό μας, ο Πάριος έκλεισε την θερινή περιοδεία του στο θέατρο Πέτρας. Μία ώρα νωρίτερα, οι κερκίδες του θεάτρου αλλά και οι καρέκλες που είχαν στηθεί στον χώρο μεταξύ σκηνής- κερκίδων είχαν γεμίσει κυρίως από κοινό μεγαλύτερης ηλικίας συνοδευόμενο από τα νεαρά παιδιά τους, από οικογένειες αλλά και λιγότερα ζευγάρια.
Αυτή τη βραδιά -μιας και ήταν η τελευταία- ο Πάριος θέλησε να αυτοσχεδιάσει στη ροή των κομματιών, δίνοντας σήμα στην δεκαμελή ορχήστρα (υπό την καθοδήγηση του Ντίνου Γεωργούντζου) κάθε φορά που επιθυμούσε να τραγουδήσει ένα κομμάτι που το κοινό ζητούσε ή που η νύχτα τον ενέπνεε να πει. Προσπάθησε να μην αφήσει όσους φώναζαν παραπονεμένους, ενώ εκδήλωνε την αγάπη του προς τους ακροατές από την αρχή έως το τέλος της βραδιάς. Το ίδιο το κοινό τολμώ να πω πως ήταν από τα πιο "φανατικά" που έχω δει σε ελληνική συναυλία.
Μέσα σε αυτή τη γενικότερη ατμόσφαιρα αγάπης, τα λαθάκια και οι ατέλειες παραβλέπονται. Δικαιολογημένα; Δεν μπορώ να απαντήσω, γιατί επανέρχεται το θέμα του εάν ένας καλλιτέχνης ξεπερνώντας τη δημιουργική ηλικία θα πρέπει να αποσύρεται ή να παραμένει στη σκηνή. Το δεύτερο δεν αποκλείει την ικανότητα να πλημμυρίζει το κοινό του με συναισθήματα συνδεδεμένα με σημαντικές προσωπικές τους στιγμές. Μπορεί σύμφωνα με εμένα να υπήρχε ερμηνευτική αστάθεια, όμως δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι γύρω μου το κοινό εκφραζόταν και ένιωθε ευχαρίστηση που έβλεπε αυτόν τον "τροβαδούρο του έρωτα" μπροστά του.
Στη λίστα τον κομματιών περιλαμβάνονταν μεγάλες δικές του επιτυχίες όπως : "Δώσε μου λιγάκι Ουρανό", "Αν δεν είχα και εσένανε", "Το γράμμα", "Για πάντα μαζί", "Δε θα χωρίσουμε ποτέ", "Ποιος να συγκριθεί μαζί σου", "Μου'χεις κάνει τη ζωή μου κόλαση", "Το δικό σου αμάρτημα (Τα δάχτυλα)", "Απόψε", "Δε γυρίζω πίσω", "Είσαι Θεός", "Θα με θυμηθείς", "Καλημέρα, τι κάνεις", "Δεν ξεχνιέσαι", "Κι αν μου λείπεις", "Στο κάτω κάτω της γραφής", "Τι θέλεις να κάνω", "Το πουλάω το σπίτι", "Το τσιγάρο", "Να λοιπόν γιατί σ'αγάπησα", "Την αγαπούσα παραδέχομαι", "Tόσα γράμματα", "Φταίμε κι οι δυο", "Σήμερα".
Το πρόγραμμα που ακολουθήθηκε ήταν διανθισμένο με αγαπημένες επιτυχίες και άλλων καλλιτεχνών, όπως "Αν θυμηθείς τ'όνειρό μου" (Γκάτσος-Θεοδωράκης), "Ας ερχόσουν για λίγο" (Τραϊφόρος-Σουγιούλ), "Συ μου χάραξες πορεία" (Καλδάρας), αλλά και με ένα μικρό μέρος με παραδοσιακά τραγούδια μεταξύ των οποίων τα "Έλα να πάμε σ'ένα μέρος", "Ικαριώτικο", "Λυγαριά". Άλλωστε, ένα κομμάτι της δισκογραφικής του πορείας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα παραδοσιακά ακούσματα και μάλιστα τον αγαπημένο του τόπο καταγωγής, την Πάρο. Στο διάλειμμα κράτησαν παρέα στο κοινό η Ντίνα Χρονά και ο Κωνσταντίνος Αναγνώστου με λαϊκά τραγούδια - εδώ θα προτιμούσα κάτι πιο εμπνευσμένο, ίσως από παλαιότερες δεκαετίες και όχι τετριμμένες mainstream επιτυχίες.
Έτσι κύλησε, λοιπόν, η βραδιά του Σαββάτου με πολύ πάθος από το κοινό, αλλά και από τον ίδιο τον τραγουδιστή που δεν μπορούσε να το αποχωριστεί. Η νύχτα έκλεισε με την επανάληψη ενός κομματιού από τα πιο χαρακτηριστικά και αγαπημένα της δουλειάς του Γιάννη Πάριου, γραμμένο από δύο πολύ σημαντικές μορφές του ελληνικού πενταγράμμου, το "Αχ! Αγάπη" σε στίχους Πυθαγόρα και μουσική Αντώνη Βαρδή. Πολλοί κατά την έξοδο περίμεναν να συναντήσουν τον τραγουδιστή και από κοντά, ενώ οι υπόλοιποι κατευθυνόμασταν προς την έξοδο με δυσκολία καθώς το κοινό ήταν πολυπληθές και η κατεύθυνση αποχώρησης μόνο μία!
Ευχόμαστε στον Γιάννη Πάριο να αντλήσει δύναμη από το κοινό που τον αγαπάει τόσο πολύ για να συνεχίσει όσο μπορεί την μουσική του πορεία, ακόμα και αν αποφασίσει να ακολουθήσει κάποια άλλη μορφή εμφανίσεων λιγότερο κουραστικών και για τον ίδιο.
Ποιος άλλος καλλιτέχνης έχει αφήσει το στίγμα του ως απόλυτα "ερωτικός" τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες; Μα φυσικά, ο Γιάννης Πάριος (ή Βαρθακούρης, αν θέλουμε να επιμείνουμε στο αυθεντικό, αλλά πολύ πιο δύσκολο επώνυμο του καλλιτέχνη). Στα μέσα Σεπτεμβρίου, λοιπόν, με τον καιρό σύμμαχό μας, ο Πάριος έκλεισε την θερινή περιοδεία του στο θέατρο Πέτρας. Μία ώρα νωρίτερα, οι κερκίδες του θεάτρου αλλά και οι καρέκλες που είχαν στηθεί στον χώρο μεταξύ σκηνής- κερκίδων είχαν γεμίσει κυρίως από κοινό μεγαλύτερης ηλικίας συνοδευόμενο από τα νεαρά παιδιά τους, από οικογένειες αλλά και λιγότερα ζευγάρια.
Αυτή τη βραδιά -μιας και ήταν η τελευταία- ο Πάριος θέλησε να αυτοσχεδιάσει στη ροή των κομματιών, δίνοντας σήμα στην δεκαμελή ορχήστρα (υπό την καθοδήγηση του Ντίνου Γεωργούντζου) κάθε φορά που επιθυμούσε να τραγουδήσει ένα κομμάτι που το κοινό ζητούσε ή που η νύχτα τον ενέπνεε να πει. Προσπάθησε να μην αφήσει όσους φώναζαν παραπονεμένους, ενώ εκδήλωνε την αγάπη του προς τους ακροατές από την αρχή έως το τέλος της βραδιάς. Το ίδιο το κοινό τολμώ να πω πως ήταν από τα πιο "φανατικά" που έχω δει σε ελληνική συναυλία.
Μέσα σε αυτή τη γενικότερη ατμόσφαιρα αγάπης, τα λαθάκια και οι ατέλειες παραβλέπονται. Δικαιολογημένα; Δεν μπορώ να απαντήσω, γιατί επανέρχεται το θέμα του εάν ένας καλλιτέχνης ξεπερνώντας τη δημιουργική ηλικία θα πρέπει να αποσύρεται ή να παραμένει στη σκηνή. Το δεύτερο δεν αποκλείει την ικανότητα να πλημμυρίζει το κοινό του με συναισθήματα συνδεδεμένα με σημαντικές προσωπικές τους στιγμές. Μπορεί σύμφωνα με εμένα να υπήρχε ερμηνευτική αστάθεια, όμως δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι γύρω μου το κοινό εκφραζόταν και ένιωθε ευχαρίστηση που έβλεπε αυτόν τον "τροβαδούρο του έρωτα" μπροστά του.
Στη λίστα τον κομματιών περιλαμβάνονταν μεγάλες δικές του επιτυχίες όπως : "Δώσε μου λιγάκι Ουρανό", "Αν δεν είχα και εσένανε", "Το γράμμα", "Για πάντα μαζί", "Δε θα χωρίσουμε ποτέ", "Ποιος να συγκριθεί μαζί σου", "Μου'χεις κάνει τη ζωή μου κόλαση", "Το δικό σου αμάρτημα (Τα δάχτυλα)", "Απόψε", "Δε γυρίζω πίσω", "Είσαι Θεός", "Θα με θυμηθείς", "Καλημέρα, τι κάνεις", "Δεν ξεχνιέσαι", "Κι αν μου λείπεις", "Στο κάτω κάτω της γραφής", "Τι θέλεις να κάνω", "Το πουλάω το σπίτι", "Το τσιγάρο", "Να λοιπόν γιατί σ'αγάπησα", "Την αγαπούσα παραδέχομαι", "Tόσα γράμματα", "Φταίμε κι οι δυο", "Σήμερα".
Το πρόγραμμα που ακολουθήθηκε ήταν διανθισμένο με αγαπημένες επιτυχίες και άλλων καλλιτεχνών, όπως "Αν θυμηθείς τ'όνειρό μου" (Γκάτσος-Θεοδωράκης), "Ας ερχόσουν για λίγο" (Τραϊφόρος-Σουγιούλ), "Συ μου χάραξες πορεία" (Καλδάρας), αλλά και με ένα μικρό μέρος με παραδοσιακά τραγούδια μεταξύ των οποίων τα "Έλα να πάμε σ'ένα μέρος", "Ικαριώτικο", "Λυγαριά". Άλλωστε, ένα κομμάτι της δισκογραφικής του πορείας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα παραδοσιακά ακούσματα και μάλιστα τον αγαπημένο του τόπο καταγωγής, την Πάρο. Στο διάλειμμα κράτησαν παρέα στο κοινό η Ντίνα Χρονά και ο Κωνσταντίνος Αναγνώστου με λαϊκά τραγούδια - εδώ θα προτιμούσα κάτι πιο εμπνευσμένο, ίσως από παλαιότερες δεκαετίες και όχι τετριμμένες mainstream επιτυχίες.
Έτσι κύλησε, λοιπόν, η βραδιά του Σαββάτου με πολύ πάθος από το κοινό, αλλά και από τον ίδιο τον τραγουδιστή που δεν μπορούσε να το αποχωριστεί. Η νύχτα έκλεισε με την επανάληψη ενός κομματιού από τα πιο χαρακτηριστικά και αγαπημένα της δουλειάς του Γιάννη Πάριου, γραμμένο από δύο πολύ σημαντικές μορφές του ελληνικού πενταγράμμου, το "Αχ! Αγάπη" σε στίχους Πυθαγόρα και μουσική Αντώνη Βαρδή. Πολλοί κατά την έξοδο περίμεναν να συναντήσουν τον τραγουδιστή και από κοντά, ενώ οι υπόλοιποι κατευθυνόμασταν προς την έξοδο με δυσκολία καθώς το κοινό ήταν πολυπληθές και η κατεύθυνση αποχώρησης μόνο μία!
Ευχόμαστε στον Γιάννη Πάριο να αντλήσει δύναμη από το κοινό που τον αγαπάει τόσο πολύ για να συνεχίσει όσο μπορεί την μουσική του πορεία, ακόμα και αν αποφασίσει να ακολουθήσει κάποια άλλη μορφή εμφανίσεων λιγότερο κουραστικών και για τον ίδιο.
Σχετικό θέμα